سوغاتی های چابهار به دو گروه تقسیم می شوند: صنایع دستی و خوراکی ها که دارای تنوع زیادی نیز هستند.در این مطلب کاربردی اصفهان تور به اجمال به شرح این سوغات ها پرداخته ایم، همراه ما باشید.
شیرینی لندو
تهیه‌ی این شیرینی سنتی و بومی، برای پذیرایی از مهمانان در مناطق مختلف استان رواج دارد. لندو، از ترکیب خرما، گندم و کنجد تهیه می‌شود به این صورت که پس از مخلوط کردن خرمای هسته گرفته شده، گندم داغ (برشته) و کنجد، مواد را زیر بار سنگین می‌گذارند تا سفت شوند و حالت چسبندگی پیدا کنند. این مرحله از تهیه‌ی لندو به زمان زیادی نیاز دارد و مواد باید حداقل نصف روز، زیر بار بمانند. پس از اینکه مواد زیر بار به یکدیگر چسبیدند، از زیر بار برداشته می‌شوند و به اشکال مختلف (عمدتا توپی شکل) آماده می‌شوند.
سوزن‌دوزی
از رودوزی‌های سنتی ایران است که در بین زنان بلوچ رواج دارد و دارای شهرت جهانی است. سوزن‌دوزی یکی از قدیمی‌ترین روش‌های تزیین جامه و بسیاری از منسوجات دیگر است. هنرمندان در این هنر سنتی، با استفاده از انواع نخ‌های رنگی و به کمک سوزن و قلاب، با دوختن بخیه‌های ظریف روی پارچه، طرح‌های تزیینی گوناگونی را ترسیم می‌کنند. سوزن‌دوزی، با توجه به جنس پارچه و طرح مورد نظر، به روش‌های مختلفی انجام می‌شود. البته تمام پارچه‌های به کار رفته در سوزن‌دوزی، یک ویژگی مشترک دارند و آن هم تار و پود مشخص و راست آن‌ها است. سوزن‌دوزی روی پارچه‌های کج‌راه، انجام نمی‌شود.
سوزن‌دوزی در استان سیستان و بلوچستان که به سوزن‌دوزی بلوچی معروف است به دو دسته تقسیم می‌شود: سوزن‌دوزی مناطق شمالی استان که وجود رنگ‌های روشن و طرح‌های ساده ویژگی آن است و سوزن‌دوزی مناطق جنوبی استان که در آن از رنگ‌های تیره‌تر استفاده می‌شود و طرح‌هایی پیچیده با نقوش ریز و فراوان دارد.
یکی از انواع سوزن‌دوزی که در استان رواج دارد، خامه‌دوزی است. خامه‌دوزی از جهت روش دوخت با سوزن‌دوزی بلوچی تفاوتی ندارد و تفاوتش با سوزن‌دوزی در جنس پارچه و نخ است. خامه‌دوزی روی پارچه‌های پنبه‌ای و با استفاده از نخ ابریشم خام (نتابیده) و معمولا سفیدرنگ (رنگ نشده) انجام می‌شود.
در استان سیستان و بلوچستان، رودوزی‌های سنتی دیگری نیز توسط زنان روستایی انجام می‌شود مانند سکه‌دوزی، آیینه‌دوزی و… این رودوزی‌ها معمولا در تولید اشیای تزیینی آویختنی کاربرد دارند. پس از اینکه پارچه‌ی مورد نظر را در اشکال هندسی گوناگون مانند لوزی و مثلث و مربع آماده کردند، روی آن با وسایل تزیینی مانند دکمه، آیینه، پولک، سکه‌های زینتی و… در قالب طرح‌های مختلف، رودوزی می‌کنند.
سفالگری
ساخت ظروف با گل، از نخستین صنایع دستی بشر بوده است و سفالینه‌ها از قدیمی‌ترین ظروف انسان هستند. سفالگری در ایران از سابقه‌ی درخشان و دیرینه‌ای برخوردار است. این صنعت در ایران بیش از ۱۰ هزار سال قدمت دارد و قدیمی‌ترین ظروف سفالی منقوش، قدیمی‌ترین چرخ سفالگری و قدیمی‌ترین کوره‌ی پخت سفال در جهان، مربوط به ایران است.
روستای کلپورگان از توابع شهرستان سراوان استان سیستان و بلوچستان، از مناطقی است که به صنعت سفالگری مشهور است. از دلایل شهرت سفالگری در این روستا یکی این است که زنان بلوچ، عهده‌دار ساخت سفالینه‌ها هستند و دیگر آن که سفالگری در این روستا به سنتی‌ترین روش و بدون استفاده از چرخ انجام می‌شود. مردان روستا کار برداشت و حمل خاک و آماده کردن گل را بر عهده دارند و سایر مراحل سفالگری را زنان روستا انجام می‌دهند. حاصل دست رنج زنان بلوچ روستای کلپورگان، انواع ظروف سفالی کاربردی و تزیینی است که مورد توجه مسافران قرار می‌گیرد.
حصیربافی
به معنی بافت رشته‌های حاصل از الیاف گیاهی (سلولزی) به کمک دست و ابزار ساده دستی است که طی آن محصولات مختلفی مانند زیرانداز، سفرهحصیری، انواع سبد، انواع ظرف و … تولید می‌شود. حصیربافی خود بامبوبافی، مرواربافی، تِرکه بافی، چم بافی و سبد بافی را نیز شامل می‌شود. چیغ بافی نیز در زیرمجموعه حصیربافی قرار می‌گیرد با این تفاوت که در روند بافت علاوه بر الیاف گیاهی از نخ پشمی رنگ شده نیز برای ایجاد نقش و طرح‌های سنتی استفاده می‌گردد.
.