دراینجا به یکی از قسمت های حیاتی وشیرین زندگی میرسیم یعنی غذا خوردن که شیرینی آن درسفردوچندان میشود چونکه غذاهایی را میخوریم که تابحال نخورده ایم وبرای اولین بار است که تست میکنیم پس بامادرمرکز مشاوره سفر طلوع سفریاد همراه باشید تابیشتر درمورد غذاهای خوشمزه کشور نپال اطلاعات کسب کنیم.

غذا

غذاهای نپال را باید نپالی قلمداد کرد چون طی قرون گذشته، مردمان این کشور همچنان به طبخ و مصرف غذاهای بومی این کشور علاقه نشان داده‌اند. باتوجه به وجود اقوام مختلف در نپال، غذاهای این کشور دارای تنوع بسیار زیادی است. برخی کارشناسان نپال را کشور هزار ادویه خوانده‌اند.غذاهای نپال طعمی منحصر به فرد دارند و از ارزش غذایی بالایی نیز برخوردارند. در بیشتر غذاهای نپال می‌توان سیر، سرکه، خردل و فلفل تند را یافت.از آنجایی که برنج یکی از اصلی‌ترین محصولات غذایی نپال محسوب می‌شود، می‌توان در بیشتر مناطق این کشور مصرف این محصول را مشاهده کرد.«دال» یکی از خوشمزه‌ترین، محبوب‌ترین و پرمصرف‌ترین غذاها در نپال محسوب می‌شود. این غذا از حبوبات، مخصوصاً عدس، پودر کاری و برنج تهیه می‌شود و رنگ و عطر و طعم بسیار خوبی دارد.نپالی‌ها علاقه خاصی به خوردن غذاهای سرپایی (اسنک) دارند. از این رو می‌توان به آسانی در جای جای این کشور فروشندگان دوره‌گردی را دید که اسنک می‌فروشند.

 یوماری

یوماری غذایی منحصربفرد در نپال است. این غذا را جمعیت نوار (Newar) که سالهاست در کاتماندو نپال ساکن هستند، تهیه می‌کنند. رسم خاندان نِوار این است که این غذا را در زمستان می‌پزند و معتقدند یوماری، سرما را می‌کشد! ظاهر این غذا کمی عجیب است و ماده اصلی آن آرد برنج است. داخل خمیر را با شیرینی‌های معروف نپالی مثل چاکو و خووآ پر می‌کنند. برخی‌ هم داخل یوماری را با عدس پر می‌کنند.

 سامای‌باجی Samay Baji:

این غذا مخصوص جشن‌ها و مراسم نپال و نپالی‌ها موقع دورهمی‌های‌شان از آن را می‌پزند. ماده اصلی این غذا برنج کوبیده شده است و دورچین‌های متنوعی سرو می‌شود. معمولا این غذا در کنار لوبیای سیاه پخته، گوشت پخته، تخم‌مرغ آب‌پز و تکه‌های سیب‌زمینی تند و سرخ شده میل می‌شود. گاهی کمی هم سبزیجات پخته به ان اضافه می‌شود و البته ادویه کاری را نمی‌تونا نادیده گرفت.

  سل‌روتی Sel Roti:

یک شیرینی خوشمزه دایره‌ای شکل است که معمولا هنگام فستیوال تیهارTihar  آن را می‌پزند. یک خوردنی کاملا مقوی که از آرد برنج سرخ شده و شیرین درست می‌شود. قبلا این غذا را فقط می‌توانستید در رستوران‌های محلی پیدا کنید اما مدتی است که رد پای این غذای خوشمزه به رستوران‌های شیک و معتبر نپال هم رسیده است.

چاتاماری Chatamari:

از آن غذاها که حتما باید امتحانش کنید. یک جور پیتزای نپالی است. این غذا هم مانند بسیاری از غذاهای نپالی از آرد برنج درست می‌شود. برنج را با گوشت چرخ کرده، تخم مرغ و سبزیجات مخلوط می‌کنند.

دیدو Dhido:

حالا یک غذای سنتی را به شما معرفی خواهیم‌کرد. غذایی که بیشتر در نواحی کوهستانی نپال پخت می‌شود جایی که برنج و گندم فراوان است. این غذا از نظر سنتی بودن چیزی شبیه به آبگوشت خودمان در ایران است.  این غذا از مخلوط کردن اب با آرد ذرت و گندم سیاه تهیه می‌شود. معمولا با سبزیجات محلی کاری، ترشی محلی یا گوندراک (Gundruk) که نوعی سبزی و با آن یک سوپ عالی درست می‌کنند، سرو می‌شود. این غذا را هم در بسیاری از رستوران‌های نپالی خواهیدیافت.

پوا Puwa:

پوا یک غذای واقعی است! همان چیزی که شاید در نپال دنبالش باشید. این غذا معمولا در آیین‌های مذهبی نپالی و مراسم پوجا پخته می‌شود. پوا یک غذای شیرین با آرد برنج، کره و شکر است. می‌توانید آن را به تنهایی بخورید یا در کنارش یک فنجان شیر داغ نوش جان کنید.

پولائو

برنج یکی از مهم‌ترین ارکان غذاهای نپالی محسوب می‌شود که البته این امر را در سایر غذاهای آسیایی هم می‌توان مشاهده کرد. غذای برنج سرخ شده «پولائو» (Pulao) که آن را به «پیلاف و پیلائو» (Pilaf and Pilau) نیز می‌شناسند در بین مردم محلی و گردشگران به یک اندازه محبوب است. پولائوی سبزیجات یکی از گونه‌های رایج این غذا بوده که می‌توانید آن را در سرتاسر کشور پیدا کنید. پولائوی سبزیجات از برنج سرخ شده با سبزیجات فصلی به همراه زیره و زردچوبه تهیه می‌شود. گاهی کنار این غذا ماست هم می‌گذارند. پولائو را اغلب در رویدادهای اجتماعی و جشن‌های ملی می‌پزند و عطر و طعم آن از ذهنتان بیرون نخواهد رفت.

دال بات

به خاطر محدودیت زراعت در برخی مناطق مرتفع نپال، برنج معمولاً با سایر دانه‌ها جایگزین می‌شود که گزینه‌های رایج، ذرت و جو هستند. به علاوه از سیب زمینی و نان تخمیر نشده هم در غذاها استفاده می‌کنند. این امر در هیچ غذایی به اندازه «دال بات» (Dal Bhat) ملموس و آشکار نیست. اگر نپال یک غذای ملی داشت، قطعاً آن غذا دال بات بود. این غذا از بنگال به کشور نپال وارد شد و از برنج به عنوان ماده اصلی، عدس و برخی مواد دیگر در پخت آن استفاده می‌کنند. در کنار دال بات معمولاً ترشیجات، کاری، گوشت، ماهی، ماست یا چوتْنی، نوعی ترشی ادویه دار سرو می‌کنند. در نپال اگر بخواهند برنج را با چیزی جایگزین کنند، از «روتی» (roti)، نوعی نان تخمیر نشده بهره می‌گیرند. تنوع پخت این غذا بسیار زیاد بوده و بد نیست موقع بازدید از نپال حتماً یکی از آن‌ها را امتحان کنید. دال بات یکی از اصیل‌ترین غذاهای بومی این سرزمین محسوب می‌شود.

مومو

«مومو» (Momo) غذایی شبیه کوفته در نپال است و معمولاً در آن از سبزیجات بخارپز و گوشت استفاده می‌کنند. مومو معمولاً به همراه یک یا دو سس ارائه می‌شود که بر پایه گوجه و سبزیجات تخمیر شده هستند. ادویه‌های نپالی گاه بسیار تند بوده و داخلشان فلفل خام و سیر می‌ریزند. این غذا در بخش‌هایی از هند، بوتان و تبت هم به عنوان یک اسنک محبوب استفاده می‌شود. تنوع‌های زیادی از مومو وجود دارد که در برخی از آن‌ها داخل مواد، پنیر یا سیب زمینی می‌ریزند که بسیار آن را لذیذ می‌کند. ما هم گونه‌های گیاهی و گوشتی این غذا را به شما بسیار توصیه می‌کنیم.

توکپا

«توکپا» (Thukpa) یک سوپ نودل داغ نپالی است که در آن گوشت و سبزیجات مختلف می‌ریزند. این غذای خوشمزه زمستانی در کاتماندو و سایر نواحی کوهستانی نپال بسیار محبوبیت دارد و شما را از سرمای بیرون نجات می‌دهد. کلمه توکپا به زبان تبتی یعنی رشته و این غذا از تبت و چین تأثیر گرفته است. توکپا را اغلب در کنار مومو صرف می‌کنند. گوشت طعم‌دار شده به این خوراکی لذیذ مزه و عطری دلپذیر می‌دهد و می‌تواند از حیواناتی چون بز، بره، مرغ یا گاو نر تهیه شود. توکپا در سرتاسر نپال و تبت طرفدار دارد اما نسخه نپالی آن اندکی تندتر بوده و همین ویژگی آن را محبوب‌تر می‌کند.

بره گورخالی

یکی دیگر از غذاهای محبوب زمستانی، «بره گورخالی» (Gorkhali)، یک کاری پر و پیمان و جذاب است. مواد این کاری قطعه قطعه شده و گوشت بره آرام پز را نیز به آن اضافه می‌کنند. سیب زمینی و پیاز هم برخی از مواد دیگر آن هستند. برای طعم بیشتر، گاهی از قبل گوشت بره را کباب کرده و آن را در سس فلفل می‌خوابانند. اغلب این غذا را به همراه برنج می‌خورند اما برخی دیگر نان‌های روتی را ترجیح می‌دهند. برای امتحان کردن بهترین نمونه‌های تمام غذاهای نامبرده می‌توانید به رستوران‌های برتر کاتماندو سر بزنید.

 تقریبا” بیشتر غذاهای نپالی از گوشت وبرنج تهیه میشود و برنج وگندم ماده اصلی غذایی مردم نپال بحساب می آید غذاها ظاهر زیبایی دارند همانطور که دیدید احتمالا” طعم ومزه خوبی هم دارند.

واحد تولید محتوای اصفهان تور

جشنواره گادهیما که وحشیانه ترین جشن ها می باشد درکشور نپال برگذار میشود که درآن نشانی از فرهنگ دیده نمیشود ودرآن صدها هزار حیوان به طرز فجیعی قربانی میشوند.بامادرمرکز مشاوره سفرطلوع سفریاد همراه باشید تا جزئیاتی بیشتر ازآن بخوانیم.

مراسم گادهیما، یکی از خونینترین و پرقربانیترین مراسمهای دنیاست. در این مراسم که هر ۵ سال یک بار در نپال برگزار میشود، صدهاهزار حیوان به عنوان قربانی به الهه گادهیما “تقدیم” میشوند.

در این مراسم، حیوانات به گروههای چندهزارتایی تقسیم میشوند و هر گروه در محلی حبس میشود. سپس چندصد نفر آدم معمولی که تجربه ای هم برای ذبح حیوانات ندارند با چاقوهایی که حتی تیز نیستند به جان آنها می افتند تا همۀ آنها را بکشند. آنچه بر حیوانات میگذرد ورای تصور است. کشته شدن یک حیوان ممکن است ساعتها طول بکشد. بیشتر شرکت کنندگان در این مراسم از کشورهای همسایه مثل هند می آیند.

آنها معمولاً حیواناتی را که قرار است قربانی شوند با خود می آورند. در نتیجۀ فشارهای مداوم سازمانهای حقوق حیوانات و مردم از سراسر دنیا، دولت هند، همراه داشتن حیوانات هنگام عبور از مرز هند-نپال را ممنوع کرده است ولی این به معنای پایان مراسم گادهیما نیست. آخرین باری که این مراسم اجرا شد، در سال ۲۰۰۹ بود که در آن ۲۵۰۰۰۰ حیوان کشته شدند. قرار است دسامبر امسال (حدود ۸ ماه دیگر) این مراسم دوباره اجرا شود. برای جلوگیری از اجرای این مراسم، گروههای حمایت از حقوق حیوانات در تلاشند دولت نپال را متقاعد کنند انجام این مراسم را ممنوع کند.

امیداست که تلاش سازمانهای حفاظت از حیوانات به نتیجه برسد.

واحد تولید محتوای اصفهان تور

دراین قسمت میخواهیم اطلاعاتی درمورد آداب ورسوم خاص کشور نپال بخوانیم اولین چیزی که بهتراست یادبگیرید کلمه ناماسته است که آنها بجای سلام ازآن استفاده می کنندومردم این کشور لباس مخصوصی دارند وبهتراست قبل ازاینکه وارد معابد شوید درمورد اینکه چه بپوشیم از آنها سوال کنیم.درضمن مردم نپال خیلی زود صمیمی میشوند ودوست دارند باشمارابطه دوستانه برقرار کنند.

بامادرمرکز مشاوره سفرطلوع سفریاد همراه باشید تابیشتر درمورد اداب ورسوم مردم این کشور بخوانیم.

گروه‌های قومی متعدد و مختلفی در نپال در کنار یکدیگر زندگی می‌کنند و هر کدام آداب و رسوم خاص خودشان را دارند. در دره کاتماندو که این اقوام بیشتر با هم ترکیب می‌شوند، تنوع پوشش‌ها و سبک‌های زندگی بالا هستند. بازدیدکنندگان این امر را به خوبی متوجه شده و البته برخی از آن سو استفاده می‌کنند. دور از مناطق توریستی، گروه‌های قومی، بسیار متعصب و پایبند به رسوم بوده و خارجی‌ها ممکن است به طریقی با تخطی از این آداب باعث توهین ناخواسته به کسی شوند. البته هر چقدر که در کوهستان بالاتر بروید، از فشار و خشکی این قوانین کاسته می‌شود. بایدها و نبایدهایی که در ادامه آورده‌ایم در واقعیت اندکی منعطف‌تر هستند. شما اغلب گاف خواهید داد و نپالی‌ها به روی خودشان نمی‌آورند.

به عنوان یک خارجی، احتمالاً در نپال شما هم وسیله‌ای برای رفع کنجکاوی‌های مردم می‌شوید پس اگر در خیابان یا هر مسیر دیگری کسی به شما ملحق شد تا اندکی گپ بزند، تعجب نکنید. مردم این کشور به سادگی با شما دوستانه رفتار کرده و گاهی تبادل آدرس، گرفتن عکس و رفتارهای صمیمانه‌ای از این دست بسیار طبیعی است. وقتی به نپالی‌ها برخوردید به جای سلام کردن باید به شیوه خود آن‌ها رفتار کرده و به آن‌ها بگویید: «ناماسته» (Namaste). این عبارت در زبان این مردم به معنی «من به خدای درون تو درود می‌فرستم» بوده و معمولاً موقع ادای آن دست‌ها را به حالت دعا به هم می‌چسبانند. این روش سلام یکی از جذاب‌ترین و اعتیادآورترین عادات نپالی به شمار می‌رود. البته اگر می‌خواهید نهایت احترام و ادب را نشان دهید باید بگویید: «ناماسکار» (Namaskar)

یکی دیگر از رسوم جالب توجه و دوست داشتنی رایج نپال، روش خطاب کردن همدیگر است. توصیه می‌کنیم این چند کلمه ساده را یاد بگیرید: «دیدی» به معنی خواهر بزرگ‌تر، «باهینی» به معنی خواهر کوچک‌تر، «دای» به معنی برادر بزرگ‌تر و «بهای» به معنی برادر کوچک‌تر. اگر شما هم این عناوین را به کار بگیرید، عکس‌العمل گرمی را می‌بینید. برای خطابی رسمی‌تر و مؤدبانه‌تر معمولاً ته هر اسم پسوند «جی» اضافه می‌شوند. طرز ادای «بلی» و «خیر» نپالی‌ها برای بسیاری از خارجی‌ها گیج کننده است. برای اعلام موافقت باید اندکی سر خود را بالا برده و به یک طرف کج کرده و سپس به جهت مخالف پایین بیاورید و برای مخالفت نیز باید یکی از دست‌های خود را در حالی که کف آن رو به مخاطب باشد بالا برده و اندکی از مچ تکان دهید. معمولاً در نپال برای نشان دادن چیزی بیشتر از چانه استفاده می‌کنند تا انگشت.

طبقات اجتماعی و اعتبار

منطقه پاهار نپال از بیشتر قسمت‌های هند آسان‌گیرتر است اما باز هم طبقه بندی اجتماعی به طرزی قابل توجه در روان ملی مردم تأثیر دارد. اگر چه نپال در سال ۱۹۶۳ سیستم طبقات اجتماعی را لغو کرد، اما عادات هزار ساله مدت‌های مدیدی طول می‌کشد تا تغییر کنند. هر چند مشاغل تغییر کرده و ازدواج از روی علاقه رواج بیشتری یافته، اما هنوز هم این طبقات اجتماعی هستند که تعیین می‌کنند فرد با چه کسی ازدواج کرده، کجا می‌تواند زندگی کند یا معاشرینش چه کسانی باشند. خارجی‌ها در واقع فاقد اعتبار و طبقه اجتماعی خاصی هستند اما در نواحی دور افتاده ممکن است آن‌ها را حتی نجس بدانند. هر جایی از نپال که رفتید باید به این قوانین آگاه باشید. برای مثال ورود به آشپزخانه منزل یک هندوی طبقه بالا اکیداً ممنوع می‌باشد.

عادات و رسوم مربوط به غذا

احتمالاً بیشترین تعداد تابوهای نپالی مربوط به غذا باشند. یکی از این قوانین نانوشته، در مورد چیزی است که آن را به دهان خود زده‌اید. در رسوم این کشور آن چیز برای دیگران آلوده بوده و اگر می‌خواستید از بطری فرد دیگری آب بخورید باید تلاش کنید تا دهانتان به بطری نخورد. هرگز از بشقاب کسی چیزی نخورید و از غذایی که خودتان گاز زده‌اید به کسی تعارف نکنید. در بازارها حواستان باشد که هرگز قبل از خریدن یک غذای پخته شده به آن دست نزنید.

اگر خواستید طبق رسوم مردم نپال با دست غذا بخورید، این کار را با دست راست بکنید زیرا معمولاً در این کشور دست چپ را نجس می‌دانند. علاوه بر این نباید با دست چپ به کسی غذا را داد یا دهان را پاک کرد. تقریباً می‌توان گفت که گرفتن و دادن هر چیزی با دست راست بهتر است. البته برای احترام بیشتر موقع دادن پول، غذا یا هدیه از هر دو دست استفاده می‌کنند.

پوشش

نپالی‌ها در رابطه با لباس بسیار محافظه کار هستند و بد نیست قبل از حرکت به سمت معابد و صومعه‌ها درباره قوانین پوشش اندکی بدانید. مردان باید همیشه در اماکن عمومی پیراهن و شلوار بلند بپوشند (البته شلوارک در مسیرهای پیاده روی قابل قبول است). برای خانم‌ها در دهکده‌ها لباس سنتی نپال، ساری و دامن‌های بلند هستند اما این روزها شلوار هم کاملاً رواج دارد. معمولاً شانه‌ها نیز پوشیده می‌شوند. اغلب تمیز بودن نشانه احترام شما بوده و مسافرینی که خیلی سر و وضع مرتبی نداشته باشند با احترام بسیار کمتری با آن‌ها برخورد خواهد شد.

در نپال پیشانی مقدس‌ترین عضو بدن محسوب می‌شود و لمس کردن سر یک نپالی بزرگسال بی‌احترامی به شمار می‌رود. پا نیز کثیف‌ترین عضو بوده و نباید آن را روی صندلی و میز بگذارید. معمولاً در این کشور این که زوج‌ها دست یکدیگر را بگیرند خیلی مرسوم نیست پس اگر همسر خود را در مکانی عمومی بغل کنید ممکن است توجه ناخوشایندی را به خود جلب کنید.

معابد و خانه‌ ها

معابد بزرگ هندو یا خلوتگاه‌هایشان اغلب به روی افراد عادی که پیرو این دین نباشند بسته هستند زیرا ممکن است در روند اجرای آئین‌ها اختلال ایجاد کنند. اگر در معبدی اجازه ورود داشتید، سعی کنید تمام احترام لازم را رعایت کنید. کفش خود را در آورده و بدون اجازه هرگز عکس برداری نکنید. می‌توانید برای کمک به معبد در جعبه اعانه چند روپیه بیندازید. به نذری‌ها و زیارتگاه‌ها به هیچ عنوان دست نزنید. در محوطه بسیاری از معابد به همراه داشتن چیزی از جنس چرم ممنوع است. معبد بودایی و صومعه‌ها نیز چنین قوانینی دارند و اگر می‌خواستید استوپاها و یادمان‌هایشان را تماشا کنید، این کار را در جهت عقربه‌های ساعت بکنید.

اگر به خانه یک نپالی دعوت شدید

اگر کسی شما را برای صرف غذا دعوت کرد، بهتر است با خود میوه یا شیرینی به همراه برده و موقع تحویل دادنش انتظار شنیدن تشکر نداشته باشید زیرا در این کشور دریافت کردن هدیه با سر و صدا امری مرسوم نیست. قبل از ورود کفش‌هایتان را در آورده و از میزبانتان تبعیت کنید. به هنگام سرو شدن غذا احتمالاً انتظار برود که شما اول شروع کنید. سعی کنید کمتر از میزانی که جا دارید غذا بکشید زیرا درخواست بشقاب دوم معمولاً بهترین تعریفی خواهد بود که می‌توانید از میزبان بکنید. با توجه به اینکه غذا در انتهای دورهمی سرو می‌شود، معمولاً بعد از آن مهمانان خانه را ترک می‌کنند. برخی از اقوام نواحی مرتفع‌تر، اجاق خانه را جایی مقدس می‌دانند پس هرگز در آن آشغال نریزید.

واقعا رسوم خاص وزیبایی دارند مردم نپال جالب که پیشانی مقدس ترین وپا کثیف ترین عضو بدن بشمار می روددرضمن اگر به خانه ی نپالی دعوت شدید بد نیست هدیه ای برای انها ببرید که میتواند میوه یا شیرینی باشد.

واحد تولید محتوای اصفهان تور

دراینجا میخواهیم درمورد کشور نپال اطلاعات بیشتری کسب کنیم کشور نپال درجنوب شرق آسیا واقع شده دارای دوقومیت که شامل مردم مناطق کوهستانی و دشت نشینان می باشد جمعیت این کشورحدود۲۷ میلیون نفر میباشد.

بامادرمرکز مشاوره سفر طلوع سفریاد همراه باشید.

پایتخت : کاتماندو

زبان رسمی : نپالی ( رسمی؛ ۵۳% )، بیهاری ( ۱۹% )، مایتیلی ( ۱۲% ).

نوع حکومت : پادشاهی

پخش سرود ملی کشور

مذهب : هندو ( رسمی؛ ‏% )، بودایی ( ۵% )، اسلام سنی (۳% ).

واحد پول : روپیه نپال (Nepalese Rupee

عضویت : سازمان ملل متحد، انجمن همکاری آسیای جنوبی.

جمعیت : ۲۷٫۰۷۰٫۶۶۶ نفر (July 2004 est.)

روز استقلال :

شهرهای عمده : بیرات‏نگر, لالیتپور

امید طول عمر : ۴۹ سال.

نپال کشوری محصور در خشکی در جنوب آسیا است که از ۷ استان، ۷۵ بخش و ۷۴۴ بخش محلی تشکیل شده و پایتخت آن کاتماندو است. جمعیت این کشور ۲۶/۴ میلیون نفر است و ۹۳امین کشور بزرگ دنیا به شمار می‌رود. نپال از شمال با چین و از جنوب، شرق و غرب با هند همسایه است. با اینکه در قسمت جنوب شرق تنها ۲۷ کیلومتر با بنگلادش فاصله دارد اما هیچ مرزی با یکدیگر ندارند.

جغرافیای نپال

شامل زمین‌های حاصلخیز، تپه‌های جنگلی و ۸ کوه بلند دنیا از جمله اورست (که بلندترین نقطه دنیا به شمار می‌رود) است.

نپال کشوری کوهستانی است که هیمالایا مرتفع ترین کوه جهان بخش وسیعی از آن را تشکیل می دهد و تا منطقه ای در جنوب هند به نام کویلابانسا ادامه می یابد.

این کشور با مساحت ۱۴۰۷۹۷ کیلومتر مربع در جنوب آسیا واقع شده است که در شمال آن چین و در جنوب، غرب و شرق آن هند قرار دارد. ۳۵% از جمعیت ۳۰ میلیون نفری نپال در شهرها و بقیه در کوهها زندگی می کنند. شهر کاتماندو که پایتخت کشور نپال است، با داشتن حدود ۵ میلیون نفر، پرجمعیت تین شهر این کشور می باشد.

نوع حکومت نپال بیش از ۱۲ سال پادشاهی بوده است. کشور نپال منهای شهر کاتماندو، در سال (۱۹۵۱م) استقلال یافت. قبل از (۱۹۵۱ م) تنها پایتخت فعلی یعنی کاتماندو به عنوان کشور نپال شناخته می شد. این شهر هیچ گاه در طول تاریخ مستعمره انگلیسی ها واقع نشده است.

طبیعت نپال

نپال که از سه جهت با هند و از شمال نیز با تبت همسایه است بطوریکه تنها راه دسترسی این کشور به دریا از طریق هندوستان میسر می‌شود. ارتفاعات مرتفع هیمالیا با حداکثر ارتفاع در قله اورست یعنی  ۸۸۴۸ متر در کنار دشت‌های پست با ارتفاع ۶۰ متر از دریاهای آزاد از خصوصیات منحصر بفرد این سرزمین است که سبب گستردگی و تنوع فرهنگی، طبیعی و جغرافیایی شده است. بطور کلی این کشور از نظر جغرافیایی به سه ناحیه پست، متوسط و مرتفع به نام‌های ترای، هیل و کوهستان تقسیم می‌شود که بیشترین جمعیت در دو ناحیه ترای و هیل مستقر شده‌اند.

ناحیه‌ی «ترای» مناطق جنوبی کشور و بطور کلی مناطق مرزی با هند را تشکیل می‌دهد که برخی از قسمت‌های آن دارای خاک حاصلخیزی نیز هست.

ناحیه «هیل» در جنوب کوهستان‌های این کشور واقع شده و ارتفاعی مابین ۷۰۰ تا ۴۰۰۰ متر دارد. از معروف‌ترین شهرهای این ناحیه می‌توان به کاتماندو اشاره نمود. فرهنگ عمومی این ناحیه ترکیبی از فرهنگ‌های ناحیه شمالی کوهستانی (چین و تبت) و جنوبی (هندی و بنگالی) است.

کاتماندو پایتخت و پرجمعیت ترین شهر کشور نپال است.در حال حاضر  این شهر میزبان مسافران مستقل و همچنین نقطه‌ی تفریحی در حال رشدی به شمار می‌رود که برای هر نوع بودجه‌ای مناسب است. بیشتر جاذبه‌های اصلی این شهر را معابد و مکان‌های مذهبی تشکیل داده، با این وجود، به دلیل قرار گرفتن در کنار رشته‌ کوه‌های هیمالیا از طبیعتی زیبا هم برخوردار استکانماندو نپال

ناحیه «کوهستانی» یا بهتر است بگوییم سرد و برفی در کنار سلسله کوه‌های هیمالیا قرار دارد. برخی از روستاهای این ناحیه از سمت تبت دسترسی آسان‌تری دارند تا خود نپال. به هر حال این قسمت سرزمینی است مرتفع با فشار هوای کمتر که بلندترین کوه جهان نیز در آن قرار دارد. بسیاری از مردم روستاهای این منطقه به کارهایی چون باربری کوه نوردان، راهنمایی آنها و نیز کارهای خدماتی مثل آشپزی می‌پردازند.

جغرافیای نپال تحت تاثیر سلسله کوه‌های هیمالیا قرار دارد بطوریکه گمان می‌رود نپال جزئی از اورست است تا بالعکس آن. به هر صورت وجود جنگل‌ها و رودهای پرآب این کشور را نمی‌توان نادیده گرفت. امروز دولت نپال تلاش زیادی برای جذب گردشگران طبیعی، مخصوصا علاقه‌مندان ورزش‌های آبی و دوستداران حیات‌وحش می‌نماید.

اقتصاد

اقتصاد نپال از راه کشاورزی و صنعت می‌چرخد. محصولات کشاورزی عبارتند از چای، برنج، ذرت، نی‌شکر، سبزیجات ریشه‌ای، و محصولات دامداری شامل شیر و گوشت گاومیش است. صنعت نیز به فرآوری محصولات کشاورزی از جمله چتایی (یا جوت یا کنف هندی که نوعی گیاه بلند است که از آن به شکل نخی بسیار محکم استفاده می‌کنند)، نی‌شکر، تنباکو و غلات می‌پردازد.

اقتصاد نپال تحت تاثیر منفی بلاتکلیفی‌های سیاسی است. با این وجود جمعیت کشور رو به رشد بوده و از سال ۲۰۰۳  تعداد افراد فقیر رو به کاهش است. از سال ۲۰۰۳/۲۰۰۴ جمعیت فقیر ۵۳ درصدی در سال ۲۰۱۰/۲۰۱۱ به ۲۴ درصد کاهش یافته است.

همچنین گردشگری دومین درآمد خارجی کلان نپال به شمار می‌رود.

زبان

زبان مردم نپال ریشه در ۳ گروه زبانی هندوآریایی، تبتی-برمه‌ای و بسیاری زبان‌های بومی دارد. براساس آمار سال ۲۰۱۱ زبان‌های اصلی مردم نپال شامل زبان نپالی (۴۴/۶٪)، میتهیلی (۱۱/۷٪)، بوچپوری (۶/۰٪)، تارو (۵/۸٪)، تامانگ (۵/۱٪)، بهاسایی (۳/۲٪)، باجیکا (۳٪)، ماگار (۳/۰٪)، دوتلی (۳/۰٪)، اردو (۲/۶٪)، و سانوار است.

نپالی زبان رسمی کشور است.

مذهب

بیشتر نپالی‌ها طرفدار هندو هستند. معبد پاشوپاتینات (Pashupatinath) معبد معروف شیوا، الهه زمین و آسمان، در این کشور قرار دارد و همه ساله هنودوها از سراسر جهان برای زیارت به این معبد می‌آیند.

معبد لومبینی که از مقصدهای زیارتی بوداها است جزو میراث جهانی یونسکو به شمار می‌رود.

فرهنگ مردم نپال

نپال یک کشور پادشاهی کوچک در منطقه هیمالایا است که بین هند و چین واقع شده و نمونه‌ای از گوناگونی فرهنگی، و جامعه‌ای چندقومی و طبقاتی در طول تاریخ بوده‌است. حدود ۱۴۰ گروه مختلف قومی ـ طبقاتی در این کشور وجود دارند که به مدت ۲۰۰۰ سال در کنار هم زندگی کرده‌اند و سنت‌های فرهنگی مجزا و در عین حال به هم مرتبط خود را حفظ کرده‌اند. این آمیزه در مجموع «فرهنگ نپالی» را به وجود آورده‌است. یک فرهنگ که از جنوب شدیداً تحت تأثیر تمدن هندو کشور هند و از شمال تحت تأثیر تمدن بودائی‌های تبتی است. از نظر سنت فرهنگی یا تمدن، می‌توان نپال را فصل مشترک بین تمدن هندو و بودائی در نظر گرفت.

پس از یکپارچه‌سازی نپال توسط نارایان شاه در سال ۱۷۶۸، ساختار اجتماعی نپال بتدریج تحت تأثیر الگوی هندو تحت عنوان «سنت بزرگ» قرار گرفت؛ بدون آن‌که مزاحمتی جدی برای فرهنگ‌های محلی به وجود آورد. این انتقال آرام تحت تأثیر آئین قانونی ۱۸۵۴ قرار گرفت. این آئین، همه مردم نپال را به چهار طبقه مختلف تقسیم می‌کرد. این آئین اصول مشخصی داشت: «برتری ارزش‌های هندو و تحجر مذهبی و طبقه (کاست) به‌عنوان اساس حرکت اجتماعی. هر شهروندی، با هر پشتوانه فرهنگی که این اصول آئین‌نامه را نقض می‌کرد، بشدت تنبیه، تکفیر یا تنزل مقام دریافت می‌کرد.

سه شکل اصلی تقسیمات قومی قابل توجه‌است. تقسیم اول بین کوه‌نشینان و دشت‌نشینان بر اساس منطقه و قوم است. تقسیم دوم بین هندوهای طبقه بالا و گروه‌های اصطلاحاً «بومی» است. تقسیم سوم بین برهمن‌ها و گروه‌های نیووار و گروههای هندو طبقه بالا و گروه‌های هندو طبقه پائین است.

همانطور که دیدیم مردم نپال بخاطر همسایگی باکشور هند ازفرهنگ آن بسیار تاثیر گرفته اند مذهب مردم نپال نیز هندو می باشدوشغل ویکی ازراههای کسب درآمد دراین کشور کشاورزی می باشد.

واحد تولید محتوای اصفهان تور

دراین جا درمورد تاریخچه غنی کشور نپال  میخواهیم بیشتربدانیم با سنگ نبشته ای که درملیکان پیداشده سابقه پیدایش این کشور را۱۸۵سال بعد ازمیلاد مسیح تخمین زده اند.بامادرمرکز مشاوره سفر طلوع سفریاد همراه باشید.

ابزاری که از دوران نوسنگی در دره کاتماندو پیدا شده‌اند نشان می‌دهند که قدمت حضور انسان در منطقه هیمالیا به حداقل ۱۱ هزار سال بازمی‌گردد. طبق یافته‌ها نخستین افراد مردمان کاساندا (Kusunda) بودند که در این منطقه زندگی می‌کردند.

در اوایل قرن ۱۲ رهبرانی در غرب نپال شروع به حکمرانی کردند که نام آن‌ها با مالا (Malla) پایان می‌یافت (مالا کلمه‌ای به زبان سانسکریت و به معنای کشتی‌گیر است). این پادشاهان به مدت ۲۰۰ سال یعنی تا زمانی که حکومت به دو بخش تقسیم شد بر مردم حکومت کردند. در اواخر قرن ۱۴ سلسله مالای دیگر در دره کاتماندو پدید آمد و از آن پس بیشتر مرکز نپال تحت حکومت یک قانون متحد شدند. در سال ۱۴۸۲ این منطقه به سه پادشاهی کاتماندو، پاتان و باکتاپور تقسیم شد.

در اواسط قرن ۱۸ شاه نارایان (Prithvi Narayan)، پادشاه گورخا، تصمیم گرفت تا نپال امروزی را گرد هم آورد. پس از جنگ‌ها و خونریزی‌های بسیار دره کاتماندو را تصرف کرد. شرح کامل پیروزی شاه را پدر جوزپه، که از شاهدان عینی است نوشته است. پس از سال‌ها جنگ با قوم‌ها و کشوری چون انگلیس و نهایتا نفاق در خانواده سلطنتی، حکومت از دست گورخا خارج شد و فرمانده‌ای به نام یونگ بهادر کانوار (Jung Bahadur Kunwar) با کشتن ۴۰ شاهزاده سلسله رانا را پایه‌گذاری کرد. این خاندان از سال ۱۸۴۶ تا ۱۹۵۶ قدرت را در دست داشتند.

در اواخر دهه ۱۹۴۰ جنبش و حذبی سیاسی در نپال علیه حکومت استبدادی رانا پدید آمد که از طرف هند حمایت می‌شد. نتیجه آن که دوران پادشاهی رانا به پایان رسید و سرکرده حذب به نام تریبهووان (TRibhuvan) حکومت را که شامل کنگره نپال بود به دست گرفت.

در سال ۱۹۹۶ حذب کمونیست نپال تصمیم گرفت تا بوسیله خشونت جمهوری را جایگزین سیستم پادشاهی وقت کند. این اقدام به جنگ داخلی نپال منتهی شد که بیش از ۱۲۰۰۰ کشته داشت.

در ۱ ژوئن ۲۰۰۱ طی یک قتل عام در قصر شاه بیرندرا و ملکه آیشواریا و ۷ نفر دیگر از خانواده سلطنتی به قتل رسیدند. مظنون را ولیعهد دیپندرا می‌دانستند که سه روز بعد خودکشی کرد. مردم این عملش را پاسخی به جواب منفی والدینش به انتخابش برای ازدواج می‌دانستند، در غیر این صورت جوابی برای این قتل عام نبود.

پس از این کشتار برادر پادشاه، جیاندرا (Gyanedra) در ۱ فوریه ۲۰۰۵ به پادشاهی رسید. پادشاه جدید تمام قوای خود را برای برکنار کردن حذب مائوئیسم (نوعی حذب کمونیستی) به کار گرفت اما این ابتکار عمل ناموفق بود. در سال ۲۰۰۶ پادشاه اعلام کرد که قدرت را به دست مردم می‌دهد و در سال ۲۰۰۹ حکومت خود را به جمهوری تغییر داد.

کشف مجسمه‌ای در ابعاد انسان از پادشاه جایا ورنا در سال ۱۹۹۲ در مَلیگان در کاتماندو با سنگ نبشته‌ای که تاریخ ۱۸۵ بعد از میلاد مسیح را نشان می‌دهد، قدیمی‌ترین اثر بدست آمده در مورد تاریخ نپال است. قبل از حمله پادشاه گورخا، پریتوی نارایان شاه در سال ۱۷۶۹ به نپال(کاتماندو ولی) نپال مَندال یا کاتماندو ولی برای جهان خارج به عنوان نپال شناخته می‌شد. بنابر سوابق موجود که به ابتدای عصر مسیحیت باز می‌گردد، نپال تحت سلطه سلسله‌های لیچاوی، تاکوری، مالا و شاه بوده است. حکمرانان لیچاوی از ابتدای قرن اول میلادی تا قرن نهم بر نپال حکومت کردند، بعد از آنها دودمان تاکوری از قرن نهم الی قرن چهاردهم بر سر کار آمدند، گرچه شکوه معماری کاتماندو ولی در دوران فرمانروایی مالا از قرن ۱۴ تا قرن ۱۸ میلادی به اوج خود رسید اما آثار ثبت شده بسیاری در میراث جهانی یونسکو از زمان فرمانروایی تاکوری وجود دارد.

در دوران سلسله مالا فرهنگ و معماری نِواری به اوج خود رسید که به عنوان عصر رنسانس نپال از آن یاد می‌شود. حکومت مالا در کاتماندو ولی بعد از حمله پادشاه گورخا، پریتوی نارایان شاه در سال ۱۷۶۹ به پایان رسید اما در سال ۱۸۴۶ با استفاده از موقعیت ضعیف شاه که درگیر دسیسه های شدیدی در دربار بود جانگ بهادر رانا قدرت مطلق را بعد از قتل عام وحشیانه درباریان بدست آورد و حکومت مطلقه اغنیا، رانا پایه گذاری شد. فرمانروایی رانا در عمل تا زمان انقلاب مردمی سال ۱۹۵۱ که باعث برقراری دموکراسی در نپال شد ادامه یافت.

شاخه ای که ما امروزه به عنوان فرهنگ نپالی از آن یاد می‌کنیم در ابتدای قرن اول میلادی و یا حتی قبل تر، در کاتماندو ولی شکل گرفت و شروع به رشد و بالندگی نمود. اما فقط بعد از ظهور دموکراسی در سال ۱۹۵۱ بود که کشور درهای خود را به سوی دنیای بیرون گشود و جهان توانست شاهد عظمت و توانگری فرهنگ غنی نپالی باشد.

بی شک فرمانروایی سلسله های متفاوت در طول این تاریخ پر فراز و نشیب بر این تبلور فرهنگی بی تاثیر نبوده‌اند، اما در ذات خود این فرهنگ متعلق به مردم بوده است- شالوده‌ای بنا نهاده شده به دست مردم در طی اعصار. هیچ نوع اتفاق فرهنگی در نپال بدون مشارکت بالای مردم نپال صورت نمی‌پذیرد، می‌توان شاهد طیف پرطراوتی از این رنگین‌کمان فرهنگ‌ها در تعدد فستیوال‌ها و مراسم مذهبی که تقریباً هرروز در گوشه‌ای از کشور برگزار می‌شود بود. در کاتماندو پایتخت نپال نژاد نِواری که ساکن کاتماندو ولی هستند بیشتر برای آثار هنری و صنایع دستی منحصر به فردشان شناخته می‌شوند. فرهنگ جایگاهی برتر در زندگی روزمره مردم نپال به خود اختصاص داده است.

هم‌زیستی فرهنگی جوهره اصلی زندگی نپالی است. نپال یکی از صلح‌جو‌ترین کشورهای چند مذهبی، چند نژادی و چند فرهنگی در جهان به شمار می‌رود. وحدت و یکپارچگی ملی که مردم نپال در عین تکثر مذهبی و نژادی حفظ کرده اند حقیقتاً زبانزد و در عرصه بین المللی شناخته شده است. به ضرس قاطع هویت زنده و پرطراوت جامعه نپال مرهون همین چندگانگی فرهنگیست.

کشورکنونی نپال ازلحاظ فرهنگی بسیار غنی می باشد که میتوان نمود آن را درجشنواره ها و مراسم مذهبی که به طور متداول دراین کشور برگذار میشود مشاهده کرد.

واحد تولید محتوای اصفهان تور