یکی از رقص‌های مجلسی است و خاستگاه آن شهرهای بوئنوس آیرس آرژانتین و مونته‌ویدئو در اروگوئه هستند. سبک موزیکی که با این رقص همراه شده و گسترش یافت نیز به نام تانگو شهرت پیدا کرد.

تانگوی اولیه با نام تانگو کریولو (tango criollo) معروف بود. امروزه سبک‌های زیادی از این رقص رایج است از جمله تانگوی آرژانتینی (Tango Argentino)]، تانگوی تالار (Ballroom tango)، تانگوی چینی، تانگوی فنلاندی و تانگوهای آنتیک (vintage tangos). تانگوی آرژانتینی را اغلب به عنوان تانگوی اصیل بشمار می‌آورند زیرا به گونه اولیه آن نزدیکی بیشتری دارد.

تاریخچه

رقص تانگو بیش از همه از فرهنگ اسپانیایی و افریقایی تاثیر گرفته است. رقاصان جشن‌های Candomblé تانگوی امروزی را شکل داده‌اند. سرچشمهٔ این نوع رقص محله‌های پایین دست بوئنوس آیرس بوده است. موسیقی این نوع رقص نیز از ترکیب سبک‌های مختلف موسیقی اروپایی شکل گرفته است.

به نظر می‌رسد کلمهٔ تانگو برای اولین بار در دههٔ ۱۸۹۰ میلادی برای اشاره به نوعی رقص مورد استفاده قرار گرفت. این نوع رقص به آرامی به تئاترها راه یافت، و از محله‌های فقیر نشین و از میان مردم معمولی به کلاس‌های رقص سطح بالا راه پیدا کرد.

در اوایل قرن بیست میلادی، رقاصان و نوازندگان این سبک از بوئنوس آیرس به نواحی دیگر اروپا سفر کرده و این نوع رقص را در کشورهای دیگر نیز توسعه دادند. تانگو در پاریس بسیار مورد توجه قرار گرفت، و پس از آن به زودی به لندن، برلین و دیگر کشورها راه یافت.