پوشاک در میان مردمان کرمان به چند دسته تقسیم می شود که هرکدام مربوط به قوم خاصی میباشد.
که شامل ۱- محلی ۲- بلوچی ۳- زرتشتی
در مقاله ی زیر اصفهان تور سعی کرده به اجمال لباس محلی این قوم را بررسی کند.

پوشاک محلی زنانه
سرپوشها:

چارقد : پارچه ایست چهارگوش که آن را به صورت سه گوش تا کردهو بوسیله سنجاق قفلی زیر گلو محکم میود. افراد غنی به سنجاق قفلی گویهای طلایی یا سنجاق طلا آویزان می کردند.
پیچه: پیچه نقاب مانند بوده و از یال و دم اسب تهیهمی شده است. پیچه را به وسیله روبانی که در بالای آن وصل می شده روی پیشانیقرار می دادند و بند آن را پشت سر گره می زدند. آنگاه چادر مشکی را رویان می انداختند.
چادر دلاغ : همان چاقچور یا چاقشور است. جورابیاست از نوک انگشت پا تا کمر که پاچه آن تنگ و بالای آن گشاد و شلوار مانند است زنها به پا می کردن. چادر دلاغ به صورت چادر عربی اما بدون آستین بوده و شلوار مشکی زیر آن می پوشیدند.

تن پوشهای زنانه
شلیت: دامن کوتاه و پرچینی بوده که روی شلوار به تن می کردند و کمر آن مانند شلوار دارای لیفه بوده که با نخی به کمر محکم می شده است
پیرن: پیراهن چین دار یقه گرد و دارای آستین لوله ای یا پفی بوده است.
پیراهن شش ترک: قسمت کمر این پیراهن تنگ دوخته می شد و پایین تنه دو برابر گشاد بوده است. آستین ها بلند و سرشانه چین میخورده است.
یل: نوعی تن پوش(کت) که زنان و دختران در فصل سرما تن می کردند. قد آن تا روی باسن بوده است.
پیراهن چین پیله ای: از جنس کتان دارای یقه گرد و آستین های بلند بوده است. دارای مچ پیچ بوده پایین تنه را مانند دامن چین پیله ای می دادند.

پای پوش ها

ساغری، قندره، کفش های گیوه ای، گالش

پوشاک محلی مردانه

سرپوش ها
کلاه گرد نمدی، کلاه دوره ای (شاپو، کلاه پهلوی، عمامه، کلاه بافتنی( کاموایی)

تن پوشها
تن پوش های مردانه: پیراهن، قبا، سرداری، جلیقه، شال کمر
پیراهن: نسبتا بلند یا بالای زانو که از دو طرف پهلو به اندازه ۱۰-۱۵ سانتی متر چاک می خورد. یقه آن گرد و ساده که از سرشانه یا جلو دکمه میخورد. آستین ها گشاد و بلند و در قسمت مچ یک چاک کوچک داشته که روی شلوار میفتاده است. هنگام کار آن را در شلوار می نمودند. اشراف و اعیان جامعه در قسمت های یقه، سرآستین ها و انتهای پیراهن را با نخهای رنگی روشن نقده دوزی می کردند و با نوارهای تزئینی آن را پراقدوزی می نمودند.
قبا: کتی بلند و بدون یقه بود به طوریکه وقتی آن را به تن می کردند یقه آن به شکل هفت یا مایل در می آمده است. جلو آن باز که بوسیله چند دکمه و بندیک دو طرف قبا به همدیگر وصل می شد یا کلا دکمه نداشته که در پهلو به همدیگر پیوند می خوردند.
پاپوشه :
پاپوش های مردانه : گیوه، ساغری، ارسی، زنگال، قندر، شاپسند
پاپیچ یا مچ مچ : این پاپوش تا حدود ۵۹ سال پیش در کرمان رایج بوده و به غیر از نظامیان که همیشه استفاده می کردند، عامه مردم در زمستان ها یا در هنگام کشاورزی یا شکار از آن استفاده می نمودند مچ پیچها اصوال از پارچه های پشمی و ابریشمی به عرض ۱۰-۱۵ سانتی و به طور تقریبی ۵-۴ سانتی متر از مچ پاها پیچیده می شده است در سیرجان به پاتو و دربی زرتشتیان معروف بوده است.

پوشاک نوزادان

سرپوشها
دور گوشو: پارچه است سه یا چهار گوش که روی کایتو بر سر نوزاد می پوشیدند دور گوشو را به صورت سه گوش درآورده و پشت گره می زدند.
چارقدو: روسری های کوچک چهارگوش بودند.
کلاه چینو: کلاهی که دورتادور آن با پارچه دیگری چین میخورده و به وسیله دو بند زیر گلو بسته میشده.
لچک: روسری های سه گوش را می گویند.
شیملوی کلاه دار: نوعی شنل کلاه دار از جنس مخمل یا پارچه های پشمی تهیه می شده است. در صورت تمایل بوسیله دو بند زیر گلو محکم می شود. قد آن از نوک سر تا نوک پا بوده است. جلو پیشانی کلاه را به صورت چین دار در می آوردند نوعی دیگر بدون کلاه بوده است.

تهیه و تنظیم : واحد تولید محتوای اصفهان تور