کشور بولیوی یکی ازکشورهای امریکای جنوبی میباشد که پایتخت آن شهرلاپاز می باشد این کشور جاذبه های طبیعی فراوانی دارداز دریاچه ها گرفته تا جاده مرگ که یکی از ترسناکترین جاده های جهان به حساب می آید.بامادرمرکز مشاوره سفرطلوع سفریاد همراه باشید تابیشتر درمورد جاذبه های توریستی وگردشگری کشور بولیوی آشنا شویم.

لاپاز (La Paz)

لاپاز پایتخت اداری بولیوی است ، در حالی که سوکره (Sucre) مرکز قانون اساسی می باشد. لاپاز بر روی تپه ای شیب دار در ارتفاع حدود ۳۶۵۰ متری بالاتر از سطح دریا واقع شده است. لاپاز مرتفع ترین پایتخت در جهان است. تماشای لاپاز در حال پرواز از بالا باور نکردنی است. اول محله های فقیر نشین از آل التو ظاهر می شوند و بعد به آرامی جای خود را به لاپاز می دهند که به نظر شبیه به جای زخمی بزرگ روی زمین است.

شهر لاپاز که دولت مرکزی بولیوی در این شهر استقرار دارد ، بلند ترین پایتخت جهان از نظر ارتفاع است و در حدود ۱۳،۴۰۰ فوت (۴۱۰۰ متر) بالاتر از سطح دریا واقع شده است و این آمار خود نویدبخش تنوعی بزرگ است.

شهر لاپاز واقع شده در دره های محاصره شده از انوع کوه ها و قله هایی که با برف پوشیده شده است، این منظره مطمئنا از مناظر مورد علاقه توریست ها است. انواع غذاها در این شهر یافت میشود از جمله، از غذاهای هندی گرفته تا کشور های دیگر خاورمیانه یا حتی غذاهای محلی لذیذ، در واقع در این لاپاز شما از هر فعالیتی که انتظار دارید میتوانید با کمی گشتن مرکز آن را در شهر پیدا کنید و نهایت لذت را از این شهر ببرید. پیشنهاد ما به شما انجام دوچرخه سواری در خطرناک ترین جاده دنیا است البته اگر عاشق هیجان هستید.

هر لحظه که در لاپاز هستید ممکن است به نوعی شگفت زده بشوید از بازار بزرگ شهر گرفته است تا حتی بازار جادوگران!! معماری زیبا و کلیسا های باشکوه و شاید جالب ترین آنها کاخ ریاست جمهوری در این شهر شلوغ با ترافیک های سرسام آور باشد که به عنوان بخشی از لاپاز باید آن را قبول کنیم.

اگر مجذوب مسافرت به شهر های بزرگ و پایتختی در جهان هستید، منتظر چه هستید ؟ مطمئن باشید هیچ شهری را پیدا نخواهید که خانه در پایتخت آن به قیمت شبی ۵ دلار باشد یا با کمتر از ۱۰ دلار وعده غذایی خوبی میل کنید. پس تردید ها را کنار بگذارید و همین الان بار سفر خود  را ببندید.

 سوراتا (Sorata)

سوراتا بین لاپاز و دریاچه تیتیکاکا قرار دارد، این شهر آرام به عنوان یک کمپ اصلی برای گردشگرانی که می خواهند در کوه های کوردیلرا پیاده روی کنند مناسب است. دامنه های گرانیتی کوه کوردیلرا در آلتیپلانو یا “دشت وسیع” ، وسیع ترین بخش کوه های آند قرار دارند. در این محدوده شش قله بیش از ۲۰۰۰۰ فوت ارتفاع دارند.

 جاده یونگاز (Yungas road)

یونگاز یا یونگاس ، خطرناک ترین جاده جهان است که از لاپاز تا منطقه جنگلی آمازون در شمال کشور ادامه دارد. ثابت شده است که جاده برای افرادی که با وسیله نقلیه سفر می کنند خطرناک است، اما یونگاز برای دوچرخه سوارانی که مشتاق سواری در ۴۰ مایل سراشیبی هستند، تبدیل به یک جاذبه  گردشگری محبوب شده است.

 پارک ملی مادیدی (Madidi National Park)

پارک ملی مادیدی از آند تا آمازون امتداد دارد. با بیش از ۷۰۰۰ مایل مساحت، مادیدی به عنوان یکی از پارک های متنوع بیولوژیکی شناخته شده است. ممکن است گردشگران در مادیدی پلنگ خالدار گریزان ، سمور غول پیکر ، میمون تی تی ، نوعی از میمون که در هیج کجا از جهان یافت نمی شود را پیدا کنند. بیش از ۱۱ درصد از ۹۰۰۰ گونه ی پرندگان را می توانید در این پارک ببینید.

رصد خانه ریکو، پوتوسی (Cerro Rico, Potosi)

کوه غنی یا رصدخانه ریکو برجی بالای شهر پوتوسی (Potosí) است و زمانی در آن نقره وجود داشت که فاتحان اسپانیایی به طمع اش به مرتفع ترین شهر دنیا می آمدند. رصدخانه ریکو برای افرادی که می خواهند تاثیرات استعمار را بر روی مردم بومی بولیوی ببینند، مقصد ایده آلی برای مسافرت می باشد. اگرچه نقره از بین رفت اما قلع هنوز هم از آنجا استخراج می شود. گردشگران ممکن است از معادن و همچنین موزه ای که زمانی ضرابخانه سلطنتی بود دیدن کنند.

سوکره (Sucre)

سوکره یا سوکر به عنوان “شهر چهار نام”  شناخته می شود که نام های آن چارکاز ، لاپلاتا و چوکیساکا هم می باشد. سوکره در دهه ی ۱۵۰۰ توسط مستعمره نشینان اسپانیایی تاسیس شد، و به گردشگران یک نگاه اجمالی از زندگی در اسپانیای اشرافی قرن ۱۶ ارائه می دهد. سوکره دارای ساختمان های تاریخی مهمی از جمله لا کاسا دلا لیبرتاد که در آن سیمون بولیوار قانون اساسی بولیوی را نوشت و کتابخانه ملی بولیوی که در آن اسنادی از قرن ۱۵ وجود دارد است.

کارناوال اُرورو (Oruro Carnival)

شهر اُرورو هر ساله میزبان کارناوال دِ اُرورو ، مهم ترین رسم و رویداد فرهنگی در جنوب آمریکا است. این جشنواره دارای بیش از ۲۸۰۰۰ نفر از افرادیست که رقص های قومی گسترده ای را انجام می دهند. حدود ۱۰۰۰۰ نوازنده به همراه این افراد هستند. برخلاف کارناوال در ریو که در آن هر ساله یک موضوع جدید انتخاب می شود، کارناوال در اُرورو با رقص شیطان شروع می شود.

دریاچه تیتیکاکا (Titicaca Lake)

دریاچه تیتیکاکا در مرز بین بولیوی و پرو قرار دارد و بزرگترین دریاچه در جنوب آمریکا می باشد. اینکاها و همچنین تعداد دیگری از مردم بومی ، تصور می کردند که ریشه هایشان در این منطقه باشد. در نزدیکی ساحل جنوب شرقی ، خرابه های یک شهر باستانی که محققان بر این باورند پیشرو امپراتوری اینکا بوده است ، نهفته می باشد. دریاچه تیتیکاکا مقصد محبوبی برای تعطیلات می باشد.

 تیاهواناکو (Tiwanaku)

تیاهواناکو در نزدیکی ساحل جنوب شرقی دریاچه تیتیکاکا در بولیوی قرار دارد که یکی از مهم ترین پیش سازه های امپراتوری اینکا است. جامعه شهری بین قرن ۷ و ۹ رشد کرد و تبدیل به یک قدرت مهم منطقه ای در جنوب رشته کوه های آند شد. در اوج خود این شهر بین ۱۵۰۰۰ تا ۳۰۰۰۰ ساکن داشت، تیاهواناکو نشان دهنده بزرگترین دستاورد معماری قبل از اینکا در جنوب آمریکا است و امروزه یکی از جاذبه های توریستی برتر در بولیوی می باشد.

 سالار دِ اویونی (Salar De Uyuni)

سالار دِ اویونی یکی از مسطح ترین مکان ها در جهان می باشد، و زمین های نمکی ۴۰۰۰ مایلی توسط یک دریاچه ، ما قبل تاریخ تشکیل شده اند. گردشگران برای دیدن ساختمان های محلی که به طور کامل با آجرهای نمکی ساخته شده اند با وسایل نقلیه به این سرزمین وسیع سفر می کنند. این زمین های نمکی بعد از باران بسیار دیدنی و جذاب هستند، زمانی که آب در بالای نمک سیمانی جمع می شود مانند یک آینه عمل می کند.

کوپاکابانا – (Copacabana)

اگر به اندازه کافی خوش شانس باشید که به کشور های بولیوی و پرو سفر میکنید سعی کنید حتما از منطقه کوپاکابانا نیز دیدن کنید.

نشتن و برانداز کردن شهر تیتیکاک و بر فراز دریاچه تیتیکاک که یکی از بالاترین دریاچه های جهان از نظر ارتفاع محسوب میشود و مرز بین بولیوی و پرو نیز محسوب میشود، شما را بسیارهیجان زده خواه کرد. این نقطه قوت ها شهر کوپاکابانا را بسیار جذاب میکند.

دریاچه ای آبی-فیروزه که مردم به آن کوپاکابانا میگویند. مسائل بسیار زیادی برای کاووش، در این منطقه را دارد.

مسیر های پیاده روی در امتداد ساحل این دریاچه زیبا با پس زمینه کوه های سفیدپوش نمای فوق العاده ای به این منطقه داده است.

شما میتوانید با استفاده از قایق های حرفه ای قایقرانی یا قایق های پدالی به داخل خلیج بروید و بسیاری از مسائل را از نزدیک تماشا کنید و نکات جدیدی را کشف کنید.

سفر با قایق به وسط این دریاچه و رسیدن به جزیره دریاچه تیتیکا یکی از مقاصد گردشگری این منطقه محسوب میشود.

در این شهر شما نمیتوانید سرگرمی های زیادی را پیدا کنید درواقع بیشترین سرگرمی و جاذبه گردشگری این منطقه به این دریاچه محدود شده است و این دریاچه به قدری دارای نکات جالب و شگفت آور است که مدت طولانی شمارا درگیر خود خواهد کرد و دلیل خوبی برای سفر به این منطقه محسوب میشود.

پامپا یا پامپاس – (The Pampas)

تا صحبت از جنگل های آمازون واقع در آمریکای جنوبی میشود، اکثر مردم به طور خودکار فکر میکنند بیشتر این مناطق از طریق برزیل قابل دسترسی هستند. ولی بسیاری از جاذبه های این جنگل بزرگ و اسرارآمیز را میتوان در کشور هایی نظیر پرو، اکوادور، کلمبیا و بولیوی دیدن کرد. خوشبختانه دو قسمت از جاذبه های عالی این جنگل در بولیوی واقع شده است. یکی از این جاذبه ها تور های جنگلی و دیگری تور های پامپاس یا پامپا است. که هر دو این اماکن در منطقه ای خارج از Rurrenabaque واقع شده است. ( با اتوبوس میتوانید حدودا به زمان ۲۰ ساعت به شمال لاپاز واقع در آمریکای جنوبی برسید و ۴۵ دقیقه با پرواز کردن. که یکی از بدترین سفر ها در آمریکای جنوبی محسوب میشود. )

اگر به حیات وحش علاقه مند هستید و یکی از اهداف سفر شما محسوب میشود حتما پیشنهاد میکنیم که در تور پامپاس شرکت کنید.

تصاویر و مناظری که به آهستگی از جلوی چشمان شما خواهند گذشت، شما در این مسیر صدها، تمساح، کروکودیل،لاکپشت،میمون،دلفین های صورتی و بسیاری دیگر از جانوران و انواع گونان پرندگان را در این جنگل های زیبا خواهید دید.  در این جنگل شگفتی های بسیار زیادی خواهید دید که تا به حال هرگز موفق به دیدن این مانظر و حیوانات نشده اید و حتما خاطره شگفت انگیز در یاد شما از این سفر خواهد ماند.

تصور کنید که در جنگل در کمپ مخصوص تور خوابیده اید و با صدای میمون های جنگل از خواب پا میشوید مطمئنا هیچ موقع در عمرتان تا به این حد به حیاط وحش نزدیک نخواهید بود. این خاطرات تا اخر عمر در ذهن شما حک خواهد شد.

کرویکو – (Coroico)

سفر به بولیوی ممکن است برای کسانی که با یک کیف ساده و سبک و با بودجه کم سفر میکند کمی سخت باشد. جاده ها و اتوبوس ها نیز برای مسافران بسیار چالش برانگیز خواهد بود. در واقع سفر زمینی داخل بولیوی کمی دشوار است.

خوشبختانه کرویکو میتواند تمامی نگرانی های شما را برطرف کند.

فاصله ای به مسافت چند ساعت خارج از شهر لاپاز ( یا در پایان خطرناک ترین جاده جهان برای دوچرخه سواری ) به شهر

کرویکو واقع در نوک قله ای در دره یونگا میرسد. این شهر در میان درختان پرتغال و موز واقع شده است و اگر به آسمان بالای سرتان نگاه کنید اثرات کرکس ها و پرندگان را خواهید دید که به دور شهر میچرخند.

این شهر کوچک و جذاب برای مرا به این فکر برد که فقط ساعت ها در این شهر بنشینم و مشغول استراحت کردن و ریلکس کردن بشوم.دیدن این شهر و توقف چند روزه در این شهر کوچک آرام، به شدت توصیه میشود. اگر برای رفتن به این شهر از طریق خطرناک ترین جاده برای دوچرخه سواری استفاده کردید از من در آینده تشکر خواهید کرد.

اقامت در این شهر بسیار ارزان است برای مثال اقامت در یک مکان کاملا خصوصی به همراه استخر با قیمت دوبرابر اماکن عمومی است که حدودا ۱۵ دلار قیمت دارد. تقریبا تمامی این اقامت گاه ها دارای منظره های بسیار زیبا هستند. اگر زمان کافی برای سفر دارید حتما این شهر جواهرنشان بولیوی را از دست ندهید.

جاده مرگ بولیوی

بولیوی کشوری با دره‌ها و کوهستان‌های فراوان است و ایجاد ارتباط بین این دو کاری بسیار دشوار است. جاده یونگاس اولین جاده برای عبور وسایل نقلیه در این منطقه است که میان دره و کوه قرار دارد و با بیشترین آمار مرگ و میر، جاده مرگ نامگذاری شده است و از آن به عنوان خطرناک‌ترین جاده جهان یاد می‌شود.

جاده شمال یونگاس، پایتخت بولیوی، لاپاز را به شهر کورویکو متصل می‌کند. این جاده ۶۹ کیلومتری به دلیل مه، رانش زمین و ریزش کوه در سمت خروجی آن بسیار خطرناک است. جاده یونگاس بخش جدایی‌ناپذیر زندگی در بولیوی است که در سال ۱۹۳۰ در طول جنگ چاکو (جنگی میان بولیوی و پاراگوئه) توسط زندانیان جنگی پاراگوئه ساخته شد. پس از آن، کاربری این جاده از مسیری برای عبور قاطر به یک بزرگراه برای عبور و مرور وسایل نقلیه تغییر کرد. همچنین این منطقه پناهگاهی برای رهبران فراری نازی‌ها بوده است.

بولیوی به تصوف، داشتن مناظر زیبا و آب و هوای متغیر معروف است. هوا در این منطقه، گاهی بارانی، برفی، آفتابی و گرم است و گاهی اوقات می‌توان تمام چهار فصل را در یک روز تجربه کرد. مردم محلی معتقد هستند روح کسانی که در این جاده جان باختند، از مسافرانی که اکنون از آن عبور می‌کنند، محافظت خواهند کرد.

معابد سنگی

تاریخ ساخت این معبد نامعلوم است، اما بر اساس زغال و مواد معدنی یافت شده در این منطقه، باستان‌شناسان بر این باورند که احتمالاً توسط امپراتوری «تیاهواناکو» ساخته شده است؛ این امپراتوری یکی از مهم‌ترین تمدن‌های  است که بین سال‌های ۳۰۰ تا ۱۰۰۰ بعد از میلاد مسیح به اوج قدرت خود می‌رسید.

پیچیده‌ترین موضوع مورد بحث در پوماپونکا، سنگ‌تراشی‌هایش است. پوماپونکا در ابتدا تَلی پلکانی از خشت با سنگ‌های بسیار بزرگ بود که هر یک چندین تن وزن داشتند. سنگ ماسه‌ها و سنگ‌های آندزیت به‌قدری دقیق تراش خورده‌اند که کاملاً و بدون نیاز به هاون‌کاری در هم قفل می‌شوند. ظرافت و دقت به‌کار رفته در این سنگ‌ها فوق‌العاده است. حتی با تیغ هم نمی‌توان چنین تراش‌هایی در سنگ ایجاد کرد. صیقل و تراشی که بر روی برخی از این سنگ‌ها صورت گرفته، در حد و اندازه‌ی دستگاه‌های سنگ‌تراشی‌ است. این تراش‌کاری‌ها توسط اقوامی صورت گرفته که علم و دانشی نداشته و از وجود چرخ نیز بی‌اطلاع بوده‌اند. همین مسئله باعث تعجب باستان شناسان شده است.

در چینش دیوارهای پوماپونکا، هر یک از سنگ‌ها با دقت در قالب سنگ‌های چفت‌شدنی تراش خورده‌اند که به‌صورت پازل است. این چفت‌ها یا بهتر بگوییم، قفل‌ها، پیوندگاهی دقیق، بدون نیاز به هاون‌کاری ایجاد کرده است. یکی از تکنیک‌های مهندسی به‌کار رفته در این معبد، برش قسمت بالایی سنگ زیرین، از زاویه‌ای خاص است که موجب قرارگیری سنگ دیگری با برش در همان زاویه، در بالای آن می‌شود. ظرافتی که دربرش زوایای دقیق این سنگ‌ها به کار رفته، حکایت از دانش بسیار پیشرفته‌ی سنگ‌تراشی و نیز درک بالا از هندسه‌ی توصیفی دارد. بیشتر این پیوندگاه‌ها به‌قدری دقیق تراش خورده‌اند که حتی تیغ قادر به انجام چنین کاری نیست. بخش عمده‌ی بنّایی مستقیم‌الخط است. سنگ‌ها بسیار دقیق و یکسان تراش خورده‌اند؛ به‌طوری که اگر جای سنگ‌ها را در قسمت سطح و در محل پیوندگاه با یکدیگر عوض کنید، خللی در حفظ بنا ایجاد نخواهد شد. این سنگ‌ها به‌قدری با دقت و ظرافت تراش خورده‌اند که احتمال تولید انبوهِ سنگ‌های از پیش‌ساخته را قوی‌تر می‌کند؛ فناوری به کار رفته در این سنگ‌ها بسیار پیشرفته‌تر از علم و دانش جانشینان اقوام تیاهواناکو که صدها سال بعد به اینجا آمدند است. بنابراین این سنگ‌ها ممکن است پیش از ورود آنها به اینجا، ساخته شده باشند.

تراش‌کاری برخی از این سنگ‌ها ناتمام مانده، این مسئله از مراحل و تکنیک به کار رفته بر روی آن مشخص می‌شود. ابتدا با چکش‌های سنگی، این سنگ‌ها را می‌کوبیده‌اند که آثارش هنوز هم بر روی بعضی از سنگ‌های «آندزیت» باقی‌مانده است. با این کار بر روی سنگ فرورفتگی‌های ایجاد کرده، سپس توسط سنگ‌های صاف و نیز شن، به آرامی روی آنها را صیقل داده‌اند.

واقعا که خیلی زیبا بود وکشوری که جذابیت های طبیعی بسیاری دارد.

واحد تولید محتوای اصفهان تور