یکی از زیباترین و منحصر به فردترین مناطق طبیعی ایران منطقه ایذه است. در طبیعت این منطقه جنگل های بلوط بر دامنه های سنگی و سر سخت کوه های زاگرس گسترده شده است.همراه اصفهان تور باشید تا بیشتر با مناطق زیبای ایذه آشنا شوید… در میان هر دره ای چشمه یا رودی از سرچشمه های رودخانه کارون جاری است. قرار گیری دریاچه های سد کارون ۳ و ۴ در این منطقه زیبایی اینجا را دو چندان می نماید. در طبیعت این منطقه دشت های مخملی، دریاچه هایی وسیع، چشمه های زلال، رودخانه های خروشان و آسمان آبی دست در دست هم داده اند تا هر بیننده ای را به حیرت وادار نمایند.

اقامتگاه بوم گردی الیما ایذه

اقامتگاه الیما در دل این طبیعت بکر قرار گرفته شده تا با مهیا کردن تمامی امکانات رفاهی و تفریحی امکان سفر و اقامت در این منطقه را برای تمام کسانی که به طبیعت عشق می ورزند فراهم نماید. اقامتگاه بومگردی الیما خانه ای روستایی، واقع در روستای تکاب همجوار تالاب بندون و محوطه باستانی شهسوار در فاصله هفت کیلومتری شهر باستانی ایذه قرار گرفته است. اقامتگاه الیما دارای معماری چشم نواز و زیبا با ظرفیت ۳۵ نفر می باشد. به جهت حفظ معماری سنتی رعایت اصول اقامتگاه بومگردی، اتاق ها فاقد سرویس بهداشتی و حمام می باشند که البته ۴ سرویس بهداشتی شامل توالت ایرانی و فرنگی و چهارحمام به طورجداگانه برای خانم ها و آقایان تعبیه شده است.

الیما یک خانه باغی ۲۲۰۰ متری هست که شامل ۷۰۰ متر باغ مرکبات می باشد. فضای داخلی الیما به چادر سیاه، تخت های سنتی و میز و صندلی چوبی جهت لذت بردن بیشتر از فضای خانه باغ و خانه تجهیز شده است. این اقامتگاه پایبند به اصول فرهنگی و زیست محیطی می باشد و در راستای توسعه پایدار گردشگری روستایی به ارائه خدمات اقامتی، پذیرایی و گردشگری می پردازد. بخشی از درآمد الیما صرف ابعاد مختلف پایداری گردشگری در منطقه می شود و بر این باور است که با یاری گردشگران مسئول می تواند سهم بسازیی در حفظ میراث طبیعی و فرهنگی شهرستان ایذه داشته باشد.

خدمات : ۱- دورشکه سواری ۲- دوچرخه سواری ۳- ورزش های گروهی مانند والیبال و فوتبال ۴- بازی های گروهی ۵- پرنده نگری ۶- عکاسی از طبیعت ۷- شب نشینی در چادر سیاه و دور آتش.

باجول

باجول منطقه خوش آب و هوایی است در جنوب شهر ایذه واقع در استان چهارفصل خوزستان که در ادوار گذشته به دلیل ساخته شدن بند در مسیر رودخانه، بخش‌هایی از آن منطقه به زیر آب رفته است، منطقه باجول یکی از مناطق گردشگری ایذه ست که پس از آبگیری دریاچه سد کارون ۳ و مشرف شدن به دامنه کوه منگشت و دریاچه سد، این منطقه به یک قطب گردشگری تبدیل شده است. یکی از آثار نجات یافته تاریخی آن منطقه، نقش برجسته باجول می‌باشد که از دوران شاهان محلی الیمایی در دوره امپراتوری اشکانی بر جای مانده است.

غار اشکفت سلیمان

غار يا اشکفت سليمان در فاصلة ۳ کيلومتري جنوب غربي شهر ايذة کنوني، در انتهاي دره‌اي واقع شده است. اشکفت سليمان محوطه‌اي وسيع است که در درون صخرة طبيعي کوه به صورت سرپناهي با آثار آبرفتي و يک چشمه آب شيرين گوارا (که از درون غاري کوچک و باريک بيرون مي‌آيد) پديد آمده است. روبروي مجموعة اشکفت سليمان و در منتهي‌اليه کوهي، دو نقش نيم رخ برجسته که در درون دو چهارگوش مقعر حجاري شده‌اند، وجود دارد.

نقش اول مرکب از تصوير سه شخص است که پشت سر هم در يک رديف ايستاده‌اند. آتشداني فروزان در جلوي آن‌هاست که بلندي آن تا زانوان آن‌ها مي‌رسد. در لوحة دوم که با فاصلة چند متر از لوحة اول و بر سطح سنگي ديگر حجاري شده، دو نقش وجود دارد که يکي از آن‌ها نقش مردي و ديگري نقش زني است. اما در شرق اين دو لوحه، اشکفت بزرگ يعني سايه‌بان خميدة کوه وجود دارد که در زر آن بر روي بدنة کوه يک کتيبة مستطيل شکل ميخي و چند نقش حجاري شده و در زير اين کتيبه که در نقطة مرتفعي قرار دارد، محل جلوس يا تختگاه و يا انجام مراسمي آئيني ديده مي‌شود.

نقش برجسته خنگ کمال وند

نقش برجسته خنگ کمال وند در استان خوزستان، شهرستان ایذه، بخش مرکزی، دهستان حومه غربی و روستای کمال‌وند قرار دارد.

نقش برجسته خنگ کمال وند در ۷ کیلومتری شمال ایذه پس از پشت سر گذاشتن آبادی کمال وند بر دیواره شرقی تنگه باریکی که با شیب تند به ارتفاعات کوه رشید می‌پیوندد، قرار دارد. این نقش برجسته توسط والتر هینز در سال ۱۹۶۳ کشف شد.

در این نقش برجسته پیکره تمام رخ مردی والا مقام سوار بر اسبی به صورت نیم رخ، در سمت چپ کشیده شده است و پیکره تمام رخ و ایستاده کاهنی که با شیئی در دست راست به مشایعت آن سوار آمده است.در بالای نقش برجسته در یک سطر به خط آرامی متن کتیبه‌ای به زبان الیمایی نمایش داده شده است.

لباس شخص سواره پیراهنی تا زانو با آستین بلند، دارای تزییناتی است. این لباس مزین نشان از منزلت و مقام بالای شخص دارد. تیردانی نیز در پشت مرد سوار ه است این شخص احتمالا یک بزرگ زاده یا شاهزاده الیمایی است. فرد پیاده دامنی چین دار تا زانو دارد.

بقعه امامزاده سلطان ابراهیم (ع)

بقعه امامزاده سلطان ابراهیم (ع) در روستای کارتا از توابع شهرستان ایذه در استان خوزستان قرار دارد.سلطان ابراهیم مرتضى بن عبدالله بن حمزه بن موسى بن جعفر(ع) از اولاد امام موسى بن جعفر (ع) امام هفتم شیعیان است.

محل دفن این امامزاده در دهستان سوسن و روستاى کارتا در ۴۲ کیلومترى ایذه واقع است.این بقعه در دامنه کوهى بزرگ که با نام خود آن بزرگوار است و حدود ۲۲۰۰ متر ارتفاع دارد، قرار دارد.

اطراف این بقعه را کوه‌هاى جنگلی فرا گرفته و از دامنه جنوبى کوه چشمه‌ای به سمت بقعه جاری است.

اوپیوزی (اشکنه‌)

پیشرفت تکنولوژی در دنیای مدرن امروز، رسیدن به رفاه اقتصادی و ارتقا موقعیت اجتماعی، بسیاری از بانوان را نیز همانند مردان، در عرصه‌ی فعالیت‌های اجتماعی و اقتصادی وارد کرده است. همین مسئله باعث حضور کم‌رنگ آن‌ها در منزل و عدم زمان کافی برای رسیدگی به امور همسر و فرزندان شده است. پر واضح است که از مهم‌ترین دغدغه‌های ذهنی این گروه از بانوان، صرف مدت زمانی کم‌تر در محیط آشپزخانه و بهره‌مندی از زمانی بیشتر، جهت سپری کردن لحظاتی گرم و مطبوع با اعضای خانواده خواهد بود. اوپیوزی که به اشکنه‌ی شهرستان دزفول شهرت دارد، بهترین گزینه برای این بانوان است. غذایی سنتی و بسیار مفید، که با صرف زمانی کوتاه می‌توان به تهیه و طبخ آن پرداخت. آشپزهای شهرستان دزفول با استفاده از تخم‌مرغ، پیاز، رب انار، روغن، فلفل، نمک، زردچوبه، نان خشک، گردو و شکر به طبخ آن می‌پردازند. البته روش‌های متعددی برای تهیه‌ی این غذای بومی وجود دارد که با توجه به ذائقه‌ی افراد خانواده می‌توان از آن‌ها استفاده کرد

نافله‌ی خوزستان

ترکیب مواد اولیه‌ی مغذی و ارزشمند، یکی از مهم‌ترین نکاتی است که از دیرباز مورد توجه بشر بوده و در عصر حاضر نیز از اصلی‌ترین دغدغه‌های ذهنی جوامع بشری محسوب می‌شود. پیشرفت علم و تکنولوژی از عواملی است که انسان‌ها را در انتخاب هرچه بهتر خوراکی‌های مفید و سالم راهنمایی می‌کند و دیدگاه مردم را نسبت به مواد اولیه‌ی مصرفی خود تا حد مطلوبی روشن و آگاهانه ساخته است. اما با مطالعه‌ای دقیق بر خوراکی‌ها و غذاهای سنتی و بومی هر منطقه از کشور، به نتایجی بسیار مطلوب دست خواهیم یافت. غذاهایی که با وجود قدمتی حدود یک قرن و دورانی که پیشرفت علم به کندی صورت می‌پذیرفت، از ارزش غذایی مطلوب و بالایی برخوردارند. این مسائل ریشه در فرهنگ غنی مردم سرزمین ایران داشته که خود نمادی از تمدن و اصالت مثال‌زدنی این مرز و بوم است. نافله‌ی خوزستان یکی دیگر از غذاهای بومی و سنتی استان خوزستان محسوب می‌شود که به دلیل حضور پروتئین موجود در نخود و گوشت، از ارزش غذایی مناسبی برخوردار است. استفاده از حبوبات در کنار فراورده‌های دامی، از نکات ارزنده و تحسین‌برانگیز رژیم غذایی مردم ایران زمین بوده که در بسیاری از استان‌های این کشور بویژه استان خوزستان، به وضوح قابل مشاهده و ملموس است. بانوان و مادران کدبانوی این منطقه از ایران با ترکیب موادی همچون آرد نخود، گوشت چرخ‌کرده، پیاز، سرکه، شکر، نمک، زردچوبه، فلفل، نعناع، روغن (در صورت تمایل می‌توان کره را جایگزین روغن کرد) و آب به تهیه‌ی این غذای لذیذ سنتی و محلی می‌پردازند. ترکیب طعم شیرین شکر و ترشی دوست‌داشتنی سرکه، منحصر به فرد و جالب به نظر می‌رسد.

امگشت پلو

برنج یکی دیگر از مواد اصلی در تهیه‌ی غذاهای مردم کشور به شمار می‌آید که می‌توان تنوع بی‌نظیر و وسوسه‌انگیز از انواع غذاهای بومی و محلی را بوسیله‌ی این ماده‌ی مهم و پرمصرف تهیه کرد. همچنین بسیاری از پزشکان و متخصصان تغذیه مصرف کشمش را به دلیل برخورداری از سدیم کم، انرژی فراوان، چربی محدود، منبع بسیار مناسبی از ویتامین D، جلوگیری از فساد دندان، مناسب برای سلامتی لثه و بانکی از انواع ویتامین از جمله آهن، پتاسیم، کلسیم و ویتامیل B بسیار مفید و لازم دانسته و قرار دادن این ماده‌ی حیرت‌انگیز در برنامه‌ی غذایی روزانه را امری ضروری و مهم تلقی می‌کنند. امگشت پلو غذایی است جنوبی و مختص استان خوزستان که با استفاده از برنج و کشمش تهیه و همراه ماهی قباد میل می‌شود. مردم این استان ماهی قباد را نمک‌اندود کرده و مورد مصرف قرار می‌دهند. بانوان کدبانوی خوزستانی با ترکیب برنج، کشمش پلویی، سبزی پلویی (شوید- گشنیز)، نمک، روغن، پیاز، زردچوبه و ادویه‌ی مخصوص جنوبی به طبخ و تهیه‌ی امگشت‌ پرداخته و با میل کردن این غذای بومی، لحظات دل‌نشینی را در کنار اعضای خانواده‌ی خود سپری می‌کنند.

صنایع دستی وقالی بختیاری

هرشهری صنایع دستی مخصوص به خودش را دارد همراه مرکز مشاوره طلوع سفریاد باشید تا بیشتر با این صنایع دستی آشنا شوید….بافت قالی وقالیچه‌های بختیاری از دیرباز در ایذه، مانندسایرمناطق بختیاری رونق داشته‌است. قالی بختیاری نوعی قالی کهن ایرانی است که در آن از نقش‌های حیوانات همچون بز کوهی (کل، پازن)و کبک و… در کنار نقش گل و بوته بهره گرفته می‌شود البته عمده شهرت قالیهای بختیاری به دلیل بکارگیری اشکال هندسی و ذهنی باف همراه بارنگ و پشم والیاف طبیعی در آن است

از دیگر صنایع دستی ایذه می‌توان گلیم بافی، نمد مالی، گیوه دوزی، چوقابافی، شیرسنگی تراشی و… نام برد.

ایذه یك شهر تاریخی است و آ‌ثاری از زمان‌های بسیار قدیم در آن به جا مانده است. این شهر در روزگار عیلامیان اهمیت و عظمت بسیار داشته و مركز آن آنزان یا آشتیان بوده و در عهد ساسانیان نیز نام و اعتبار داشته است. همراه مرکز مشاوره اصفهان تور باشید تا بیشتر با تاریخچه شهر ایذه آشنا شوید…  آتشكده‌ای هم در آن شهر بود كه تا زمان هارون‌الرشید فروزان بوده است. «استرنج» می‌نویسد: ایزج به پل سنگی بزرگی كه در آن شهر روی كارون بسته بودند معروف بود. پل مزبور را یاقوت از عجایب جهان شمرده است. این پل كه خرابه‌های آن هنوز دیده می‌شود، بنام مادر اردشیر بابكان (خزهزاد) نامیده می‌شود. كلمه ایذه در زمان اتابكان لر كمتر بكار رفت و به جای آن مالمیر (مال امیر) نامیده شد. كلمه ایذه در قرن‌های گذشته به كلی متروك شده بود تا در دوره پهلوی مجددا مورد استفاده قرار گرفت.

شهر ایذه از روزگار باستان تا امروز به نامهای ایذج، ایذه، ایگه، ایجهه، اریگ، ایج، ایدج الاهواز، مالمیر یا مال امیر خوانده شده است. کلمه ایذه برگرفته از واژه ایجه یا ایگه فارسی باستان به معنی مسکن و محل زندگی است.(۵) به علاوه به دلیل وجود زیج‌های بسیار در این ناحیه، این شهر به نام اریگ یا ایج خوانده می شده است. به عقیده برخی از محققین این شهر در نیمه دوم هزاره دوم پیش از میلاد «انزان» نامیده می شد و مرکز ایالت انزان بوده است. می توان ایذه را تغییر شکل یافته انزان عیلامی نیز دانست.

ایذه یا مال امیر مرکز شهرستان ایذه و از شهرهای لرنشین استان خوزستان، در جنوب غرب ایران قرار دارد.

پیشینه تاریخی این شهر بنابر پژوهش‌های انجام شده و وجود آثار و سنگ نبشته‌های باستانی مربوط به دوران هخامنشیان و پیش از آن (عیلامیان) می‌باشد.

تقریبا بیشتر باستان شناسان بر پیشینه تاریخی ۴۰۰۰ ساله ایذه اتفاق نظر دارند. همچنین ایذه به شهر نگارکنده‌های سنگی و صخره‌ای ایران شهرت دارد.

هنگام تولد: در گذشته برای جلوگیری از “آل”(نوعی جن که معتقد بودند به زائو آسیب می‌رساند)، مک، قیچی و پنجه گرگ بالای سر زائو می گذاشتند. همچنین در روش دیگری پیازی را به سیخ میزدند و آن رادر کنار بستر نوزاد می گذاشتند.

آنها این کار را برای جلوگیری از عوض کردن نوزاد توسط”از ما بهتران”انجام میداد ند. اجرت قابله معمولا لباس،مقداری پارچه و شیرینی بود. معمولا اسم اقوام نزدیک نوزاد را بر روی او نمی گذارند زیرا آن را بد شگون می دانند.

اسامی افراد درگذشته را نیز به عنوان نام نوزاد تعیین نمی کنند.اسامی مذهبی نیز مرسوم است.در گذشته قبل از تولد نوزاد ،۲ نام تعیین میکردند تا درصورت پسر بودن یا دختر بودن نوزاد اسم او از قبل انتخاب شده باشد.

حمام زایمان: نوزاد را، ۳ روز پس از تولد ،به حمام میبرند.هفت روز پس از تولد نیز، هم نوزاد و هم زائو به حمام میروند.زائو قبل از حمام چهلم ، به نزد دعا نویس رفته،برای او دعای چله می گرفت. دعای چله بر را به پیراهن کودک می‌بستند.

در حمام مقداری نمک در آب ریخته،ظرف آب را روی سر زائو و کودک می‌ریزند.آنها معتقدند با این کار،چله کودک و زائو پریده شده، از ما بهتران و “آل” به آنها آسیبی وارد نمی‌کند.

دندان در آوردن کودک: بو دادن مقداری گندم و نخود، از کارهاییست که مادر کودک هنگام دندان در آوردن او، انجام می‌دهد.

نخود و گندم بو داده شده ،به همسایگان داده میشود.همسایگان پس از خالی نمودن ظرف،مقداری شیرینی یا پول خرد در کاسه می‌ریزند که به این رسم دونگو می‌گویند.

ختنه سوران: در گذشته کار ختنه را،دلاک(یا سلمانی ،پیرایشگر موی مردان) انجام می‌داد. این سنت در روستای باجول( در زمان انجام تحقیق) مرسوم بود. برای کودک به این مناسبت جشنی نیز بر پا می‌شود. نوازنده محلی موسیقی محلی (توشمال)مینوازد.

پسربچه، دامن قرمز رنگی میپوشد.اقوام به دیدن او می آیند و هر کدام پولی به او می‌دهند. دلاک نیز به صورت نقدی وجهی دریافت می‌کرد.

 آداب و رسوم ازدواج

همسر گزینی: اصولا در جوامعی که دارای بافت اجتماعی و فرهنگی سنتی هستند، اجبارها ی اجتماعی در همه حوزه ها دیده می‌شود. برخی از آداب و رسوم مردم شهر ایذه

ازدواج نیز از این قاعده جدا نیست.در هنگام همسر گزینی، پسرو دختری که در این جوامع زندگی می‌کنند، نگاهی نیز به محدودیتهای فرهنگی و اجتماعی انتخاب خود دارند.

در مناطق بختیاری از گذشته این گونه اجبارها وجود داشته است.بدین شکل که والدین گزینه هایی را برای دختر یا پسر نشان می‌کردند و آنها کمتر می توانستند اعتراضی به این گزینه ها داشته باشند.

اما امروزه با افزایش آگاهی والدین در مورد حق طبیعی دختر یا پسر در انتخاب هایشان ، افزایش سطح تحصیلات و افزایش سطح مراودات اجتماعی گزینه ها بیشتر شکل

پیشنهاد دارند تا اجبار.البته چنانچه پسری انتخابی غیر از گزینه پیشنهادی خانواده داشته باشد،ممکن است با رفتارهایی مانند طرد شدن ،از سوی خانواده خود مواجه شود که این تنها مختص قوم بختیاری نیست.

در گذشته در جریان همسر گزینی رسمی به نام “ناف بران”مرسوم بوده است. بدین صورت که با به دنیا آمدن نوزاد دختر،ناف او را به نام پسر مورد نظر میبریدند و در عرف محلی میگفتند این دختر ناف بر فلانیست.بر این اساس در آینده بایستی با هم ازدواج میکردند.مردم محل نیز با دانستن این موضوع،هنگامی که دختر به سن ازدواج میرسید،به خواستگاری او نمی رفتند.

خواستگاری

خواستگاری را در اصطلاح محلی،کد خداییKa-xodaee میگویند.در جلسه خواستگاری بزرگان و ریش سفیدان هر دوطرف پس از گفتگو نظر خود را اعلا م مینمایند.در جلسه خواستگاری در موردمهریه و شیر بها،تاریخ عقد و عروسی و…بحث می شود. تمام توافقات جلسه مکتوب می‌شود.

مهریه، شیربها وجهیزیه: مهریه بیشتر به صورت سکه یا زمین است. مهریه را پشت قباله نیز می‌گویند. شیربها به صورت نقد پرداخت می‌شود. خانواده دختر مقداری پول به آن اضافه میکنند و کمبود جهیزیه دختر را تامین می‌کنند.

درگذشته گاهی در عوض شیر بها،گاو و گوسفند یا گاومیش می‌دادند. در صورتی که داماد تمام وسایل زندگی را تهیه می کرد، مبلغ شیربهای پرداختی، کمتر تعیین می شد.

اسباب و اثاثیه ای که عروس از خانواده خود دریافت می کرد،قبل از روز جشن عروسی یا همزمان به خانه داماد برده می‌شد. رسم است چمدانی پر از اجناسی مانند دستمال، جوراب، حوله، پیراهن، زیر پیراهن، دستمال ابریشمی زنانه، برای پدر، مادر، خواهران، براداران، عمه‌ها، خاله ها، عموها، مادر بزرگ داماد برده می‌شود.

عقد و حنابندان- جشن عروسی: بعد از توافقات در جلسه خواستگاری،تاریخی نیز برای عقد تعیین میشود.والدین دختر و پسر (معمولا مادر عروس و چند زن از خانواده طرفین)به بازار رفته، خرید انگشتری حلقه،لباس کاملی برای عروس،کت و شلوار و کفش وساعت برای پسر است را انجام می دهند.

در روستاها برای عقد به ایذه می روند.معمولا والدین عروس و اقوام و ریش سفیدان نیز آنان را همراهی میکنند.تعداد نفرات دعوت شده معمولا شامل نزدیکان درجه یک عروس و داماد می‌شود.

در صورتی که داماد از لحاظ مالی هنوز آمادگی لازم را جهت برگزاری جشن عروسی نداشته باشد،بین عقد و عروسی فاصله می اندازند. گاهی این فاصله ممکن است تا ۱ سال هم به طول بیانجامد.

مقدمات عروسی معمولا ۲ تا ۳ روز طول میکشد. روزاول،حنابندان است. توشمال ها در این روز می نوازند.رقص و چوب بازی نیز در این روزها برپاست.

در عصر روز حنابندان،خواهران داماد،سایر زنان واقوام خانواده داماد، در حالیکه توشمال پیشاپیش آنها می نوازد،به نزد عروس می روند. مقداری حنا نیز به خانه عروس برده می‌شود. هنگام شب، حنای خیس شده را در بشقاب کوچکی قرار می‌دهند.

خانواده داماد ،بشقاب حاوی حنا را به اطاقی که عروس در آنجا نشسته است برده،مقداری از آن را بر سر و دست عروس می گذارند. متقابلا همین کار را خانواده عروس انجام می‌دهند. آنها ضمن خواندن ترانه ای به سر داماد حنا می‌زدند. البته این کار امروز کمتر صورت میگیرد.

در این مراسم مضمون ترانه ای که میخوانند به این صورت می‌باشد:

حنا حنا گل گل بند حنا      حنا حنا گل گل بند حنا

دوما حنا ایبنده ز شو تا صب ایبنده       ایر حنا نبنده ورق طلا ایبنده

معمولا جشن عروسی در خانه داماد برگزار می‌شود. البته امروزه بسیاری از مردم جشن عروسی را در تالارهای جشن بر گزار می‌کنند.در کنار آن هنگامی که عروس به خانه داماد برده می‌شود رقص و پایکوبی در آنجا انجام می‌شود.

رسم است چنانچه کسی از اقوام عروس یا داماد فوت کرده باشد و از چهلم آنان نیز گذشته شده باشد،خانواده عروس یا داماد نزد آنها رفته، برای برگزاری مراسم از آنها اجازه بگیرند.

در روز عروسی ،تا هنگام ناهار نوازندگان توشمال مینوازند.زنان ومردان به شکل گروهی دستمال بازی میکنند.جوانترها نیز چوب بازی می‌کنند.

در گذشته عروس را سوار بر اسب تزیین شده می‌کردند. افسار اسب را یکی از اقوام عروس در دست می‌گرفت.

هنگامی که عروس می خواهد از خانه بیرون بیاید، مقداری قند، نان یا پنیر در پار چه سبز رنگی می‌گذارند، پارچه را به کمر عروس می‌بندند.

این کار را برادر،پسر عمو یا پسر دایی عروس انجام میدهد.این کار را به این نیت که عروس،به خانه داماد،خیر و برکت ببرد انجام می‌دادند.

هنگامی که عروس به طرف خانه داماد می‌رود، پسر بچه ای در بغل او میگذارند به این نیت که اولین فرزند او پسر باشد. قربانی کردن گوسفند، هنگام ورود عروس به خانه داماد از آیین های برگزاری جشن عروسی است و همزمان با آن نیز، یکی از زنان نقل و شیرینی می‌ریزد.

رسم بر این است که خون کف کفش عروس را رنگین میکنند.مادر داماد نیز مقداری اسفند دود کرده،همراه با قرآنی که درون سینی گذاشته شده است، به استقبال عروس می رود.او بر سر عروس و داماد نمک می پاشد.

مردم معتقدند با این کار آنها چشم نمی خورند. پس از ورود عروس و داماد به خانه ،آنها کنار هم می نشینند و مراسم جشن تا پاسی از شب ادامه می یابد.

در شب عروسی مهمانان مبلغی پول به عنوان هدیه به داماد میدهند که این مبلغ و نام فرد دهنده پول یادداشت می شود.به این پول می‌گویند.

مراسم بعد از عروسی: چند روز بعد از مراسم عروسی،عروس و داماد به خانه پدر عروس می‌روند. پدر عروس هدایایی چون لباس، طلا، پیراهن به دختر و داماد خود می دهد.به این رسم پانگون می‌گویند.

باورها: یکی از باورهای ی مردم این است که زن بیوه نباید در کارهای مربوط به عروسی دخالت داشته باشد.همراه عروس نیز بایستی زن شوهر دار باشد.همچنین لباس عرو س را بایستی او تن عروس نماید.