بومگردی در درجه اول به اسکان در اقامت گاههای سنتی و باستانی بازسازی شده و قابل سکونت در محیط هایی خاص اطلاق میشود؛ و به مفهوم خلاصه تر احترام به محیط زیست و طبیعت معنا میدهد.
بوم گردی علاوه بر لذت بردن از طبیعت سبب توسعه پایدار گردشگری ، تقویت پایه های اقتصادی منطقه ، احترام به طبیعت ضمن بهروری از منابع و چشم انداز های طبیعی و به طور کلی بالا رفتن سطح زندگی افراد ساکن در منطقه نمونه گردگشری خواهد شد.
اصول زیر را به عنوان اصول اصلی و پایه ی این نوع خاص از گردشگری عبارتند از:
۱- به حداقل رساندن آسیب های فیزیکی، اجتماعی، رفتاری و روانی در طول مسافرت
۲- ایجاد آگاهی فرهنگی و زیست محیطی و ترویج فرهنگ احترام به طبیعت و مردم بومی
۳- فراهم کردن تجربه ی مثبت و لذت بخش از سفر هم برای مسافران و هم برای افراد محلی
۴- ایجاد منافع مستقیم مالی برای حفظ و حراست از زیست بوم
۵- ارائه و تلاش در ایجاد تجربه ی به یاد ماندنی برای مسافران به گونه ای که آن ها را نسبت به منطقه میزبان دلسوز و حساس کرده و به اوضاع اجتماعی، آب و هوایی، زیست محیطی و سیاسی آن منطقه اهمیت بدهند
۶- طراحی و ساخت امکانات سازگار با طبیعت و فرهنگ منطقه با کمترین آسیب ممکن به اکوسیستم بومی
۷- آموزش قوانین و باورهای معنوی مردم محلی به گردشگران و ایجاد همکاری و مشارکت بین گردشگران و محلی ها با هدف توانمندسازی فردی و گروهی
همانطور که گفته شد هدف اصلی در ایجاد و توسعه اقامتگاه‌های بوم گردی که دارای هویت و ساختار بومی هستند ، رسیدن به توسعه پایدار است.
در کشور ما ایران هم با توجه به ظرفیت های متعددی که در این حوزه دارا هستیم میتونایم با توجه بیش از پیش به این رویکرد گردشگری باعث تقویت زیرساخت های طبیعی و اقامتگاه های سنتی کشور شویم. این بخش از گردشگری باید مورد توجه فعالین این حوزه و مسئولین و سازمان های مربوط قرار گیرد. البته که باید با مدیریت صحیح از این فرصت تهدید نساخت و با اقداماتی بی برنامه سبب تخریب محیط های سنتی باستانی و طبیعی نشد.
.